Από: Νίκο Δήμου

Προς: Ζωόφιλους και φιλάνθρωπους

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Τριπόδης ο Πρόσφυγας

Αυτή τη φορά το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο θα σας φέρει μία ιστορία. Την αληθινή ιστορία του γάτου Τριπόδη, που δεν υπάρχει πια.

Τον είχα πρωτοσυναντήσει πολύ παλιά, να τσακώνεται με έναν δικό μου γάτο, που έφυγε πριν πολλά χρόνια. Μου είχε κάνει εντύπωση η ομορφιά του: ήταν μακρύτριχος, Περσικός, σε χρώμα ανοιχτό ασημί, με αμυγδαλωτά βαθυπράσινα μάτια. Και κάτι άλλο: ήταν κουτσός. Κρατούσε διπλωμένο το πίσω δεξιό πόδι, δεν το πατούσε ποτέ. Παρ’ όλα αυτά μπορούσε να τρέχει και να πηδάει σαν αρτιμελής.

Τον βάφτισα Τριπόδη και τον ξέχασα. Πέρασαν χρόνια. Ένα βράδυ του περασμένου χειμώνα κάποιος άγγιξε το τζάμι της μπαλκονόπορτας. Μέσα στο σκοτάδι η ασημιά γούνα του Τριπόδη φωσφόριζε σαν φωτοστέφανος.

Μπήκε και εγκαταστάθηκε. Οι επιθέσεις των άλλων γάτων τον άφησαν αδιάφορο. Απαθής, απόμακρος αλλά αποφασισμένος, διεκδίκησε την θέση του μέσα στο σπίτι.

Που είχε ζήσει τόσα χρόνια; Σπάνια ράτσα, πανάκριβη, δεν μπορεί να ήταν αδέσποτος, ούτε έμοιαζε να έχει χαθεί. Άρχισα να ρωτάω στην γειτονιά. Και έμαθα, από τους θυρωρούς, ότι ο Τριπόδης ανήκε, στην διπλανή βίλα που είχε πουληθεί πρόσφατα. Οι νέοι ιδιοκτήτες έλειπαν τον περισσότερο καιρό.

Χτύπησα το κουδούνι - μου άνοιξε μία κυρία, σαν οικονόμος. «Έχετε μία περσική γκρίζα γάτα;» ρώτησα. Απευθύνθηκε στην Φιλιπινέζα. Ναι, είχαν. «Ξέρετε, βρίσκεται όλη μέρα σε μας. Να σας την φέρω πίσω;» «Αν έχετε την καλοσύνη».

Πήρα αγκαλιά τον Τριπόδη και τον πήγα. Πριν να γυρίσω στο σπίτι, ήταν πάλι έξω από την δική μας μπαλκονόπορτα. Είχε πάρει τις αποφάσεις του - σπάνιες για γάτα - να αλλάξει σπίτι στα βαθιά γεράματα. Η αδιαφορία στο πρόσωπο της οικονόμου και κάτι σκυλιά που κυκλοφορούσαν στον κήπο της βίλας, τις δικαιολογούσαν.

Τριπόδης, ο πρόσφυγας, ο μετανάστης. Που κάποιος τον πούλησε, μαζί με την βίλα, σαν έπιπλο.

Φιλικά,

Νίκος Δήμου