Από: Νίκο Δήμο

Προς: Διοπτροφόρους

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Τα χρώματα του κόσμου

Εδώ και μερικές ήμέρες βλέπω τον κόσμο αλλιώτικο. Όχι, δεν άλλαξα ιδέες, κομματική τοποθέτηση η ποδοσφαιρική ομάδα. Απλά άλλαξα γυαλιά. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, κατόπιν εντολής ιατρού, αυτό το καλοκαίρι φόρεσα γυαλιά ηλίου.

Επί εξήντα χρόνια ατένιζα την αντηλιά κατάματα. Έβλεπα τα πραγματικά χρώματα του κόσμου. Χαιρόμουν τα τοπία έτσι όπως ήταν, χωρίς φιλτράρισμα και παρεμβάσεις.

Και ξαφνικά, ο κόσμος άλλαξε. Όλα έγιναν δύο γράδα πιο σκούρα. Η θάλασσα και ο ουρανός πλούτισαν το γαλάζιο τους, το πράσινο των δέντρων έγινε πιο κορεσμένο - αλλά οι αποχρώσεις τους θύμιζαν τις πρώτες ταινίες Σινεμασκόπ με τα βαριά τεχνητά χρώματα. Ήξερα για γαλάζιο ουρανό - αλλά πρασινωπό; Ζούσα σε ένα τεχνητό κόσμο.

Σκέφθηκα τους άλλους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο δικούς μου, που δεν κοιτάνε ποτέ τον κόσμο χωρίς μαύρα γυαλιά. Πριν ακόμα ξεμυτίσουν από την πόρτα τα στήνουν επάνω στην μύτη τους. Προφανώς, τόσα χρόνια δεν ζούσαμε στο ίδιο σύμπαν. Όταν εγώ τους μιλούσα για λουλούδια, για τοπία, για φορέματα - άλλα έβλεπαν αυτοί.

Κι ίσως εκεί να ρίζωναν και πολλές διαφωνίες μας. «Α, μπα - δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό το χρώμα αυτοκινήτου» έλεγε η γυναίκα μου. Αλλά φυσικά βλέπαμε άλλο χρώμα.

Τώρα ο υποψιασμένος αναγνώστης θα κατάλαβε ότι δεν γράφω διατριβή για γυαλιά ηλίου. Ακολουθώντας την προαιώνια συνταγή των χρονογράφων, ξεκινάω από το μικρό, καθημερινό και ασήμαντο για να καταλήξω στο σημαντικό.

Ήθελα να πω για τους ανθρώπους που μόνιμα φοράνε τα ιδεοληπτικά γυαλιά τους. Που ούτε από περιέργεια δεν τα βγάζουν, να δούνε τον κόσμο αλλιώς. Και που, αν δεν φοράς κι εσύ τα ίδια γυαλιά, θα διαφωνείς αιώνια μαζί τους για το χρώμα του αυτοκινήτου - ή το χρώμα μίας πράξης.

Βέβαια στην πραγματικότητα φοβούνται να τα βγάλουν. Τους προσφέρουν προστασία και ασφάλεια από το εκτυφλωτικό φως της αλήθειας, που μπορεί να ανατινάξει την βολεμένη ισορροπία τους. «Ίσως το φως θάναι μία νέα τυραννία / Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει» όπως γράφει και ο ποιητής...

Φιλικά,

Νίκος Δήμου