Από: Νίκο Δήμο

Προς: Πενθούντες

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Στάχτη

Αυτός ο Σεπτέμβριος έχει μία γεύση στάχτης.

Σεισμοί, θύματα, καταστροφές, ατυχήματα. Το Παράλογο διεκδικεί την απόλυτη εξουσία.

Χάνονται άνθρωποι πολιτισμένοι και πολύτιμοι, σε συνθήκες παράνοιας. Κανείς δεν νιώθει έξω από την σκιά της μοίρας.

Προχθές παρακολούθησα την δεύτερη κηδεία ενός ανθρώπου - ίσως την πιο θλιβερή. Γείτονας της διπλανής πόρτας, που έφυγε πριν μερικούς μήνες. Τώρα αδειάζουν το σπίτι του. Με αμηχανία στέκονται οι απόγονοι μπροστά στα πράγματα που είχε συλλέξει. «Τι να το ήθελε άραγε αυτό;» αναρωτιούνται.

Τι το ήθελε; Όλη η ζωή ενός ανθρώπου έχει αποτυπωθεί στα πράγματα που αγάπησε και κράτησε κοντά του. Που, όταν πεθάνει, γίνονται και αυτά άψυχα σαν εκείνον. Η σχέση τους μαζί του, τους έδινε ψυχή. Η δική του επιλογή, η δική του επιθυμία.

Τώρα βιβλία, χαρτιά, αντικείμενα, πηγαίνουν σε μέρη αφιλόξενα. Γι αυτά το ίδιο είναι αν θα καταλήξουν σε μία αποθήκη ή στα σκουπίδια - μια και κανείς δεν θα τα ζωντανεύει πια.

Σοφός καθηγητής, νομομαθής, ο εκλιπών, είχε και μία κρυφή ερωμένη - την λογοτεχνία. Οι επιδόσεις του δεν ήταν κορυφαίες - αλλά συμπαθείς. Μάζευε με προσοχή και σχολαστική ακρίβεια ότι γραφόταν για την ερασιτεχνική του απασχόληση.

«Μα τι τα ήθελε όλα αυτά τα αποκόμματα!» Ήταν η κρυφή του υπερηφάνεια. Τα λογάριαζε πιο πολύ από τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις. Για την ιστορία της λογοτεχνίας, ασήμαντα - για εκείνον όμως...

Πεθαίνουμε μαζί με τα πράγματά μας. Εκτός κι αν βρεθεί άλλος να τα ζωντανέψει. Η Ζιζέλ Βιβιέ, η αγαπημένη μου καθηγήτρια, που πριν πενήντα χρόνια μου άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα της γνώσης και του γούστου, έφυγε πέρυσι. Τώρα το σπιτικό της διαλύεται και οι μαθητές της μοιραζόμαστε τα υπάρχοντά της. Προσπαθώντας να δώσουμε λίγη διάρκεια και σε αυτά και σε εκείνη.

Προσπάθειες να ξεγελάσουμε την ματαιότητα. Δεν θα είναι πια ποτέ τα δικά της πράγματα, όπως εκείνη τα είχε νοηματοδοτήσει. Έτσι θα χαθούν και τα δικά μας, μαζί με μας.

Αυτός ο Σεπτέμβριος έχει, πραγματικά, μία γεύση στάχτης.

Φιλικά,

Νίκος Δήμου