Από: Νίκο Δήμο

Προς: Αθηναίους, παλιούς και νέους

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Παράπονο του Δεκαπενταύγουστου

Λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, περνάω τον Αύγουστο στην Αθήνα. Και το απολαμβάνω.

Με τους μισούς κατοίκους, η πόλη λειτουργεί σωστά. Τόσους έπρεπε να έχει, τόσους σηκώνει η υποδομή της.

Κινείσαι άνετα, κυκλοφορείς γρήγορα, παρκάρεις εύκολα. Όταν πέφτει η νύχτα, μπορείς, μισοκλείνοντας τα μάτια, να ξαναδείς την Αθήνα των παιδικών σου χρόνων. Που έπαιζες ποδόσφαιρο (με πάνινη μπάλα) στην μέση του δρόμου. Που έκανες ποδήλατο στην Ακαδημίας και την Πατησίων.

Λείπουν βέβαια οι ήχοι: Το πράσινο τραμ, να κατεβαίνει βροντερό την Ιπποκράτους (σαν να κυλούσε ένας σωρός παλιοσίδερα) οι μελωδικές κόρνες των (λίγων) αυτοκινήτων και - κυρίως - οι φωνές των γυρολόγων.

Γραφικότητες. Μου λείπουν; Όσο και τα νιάτα μου. Όχι, δεν ήταν απαραίτητα τότε ο "παλιός καλός καιρός". Η γειτονιά είχε συντροφικότητα αλλά και κουτσομπολιό, και μοχθηρία. Αυτό που τώρα ονομάζουμε απλότητα, ήταν και φτώχεια. Η "φυσική" ζωή, χωρίς τεχνολογία, δεν ήταν πάντα ευεργετική: Ο θείος Μπάμπης, πέρασε τη ζωή του στα σανατόρια και η γιαγιά Πέρδικα πέθανε νέα από κακή διάγνωση.

Αχ - αν η Αθήνα είχε πάρει μαθήματα από τις μεγάλες πόλεις που προηγήθηκαν και είχε έγκαιρα προβλέψει… Τι στοίχιζε μετά τον πόλεμο να ανοίγονταν περιφερειακές λεωφόροι, να προβλεπόταν περισσότερο πράσινο, να ορίζονταν χρήσεις γης; Τι ευεργετικό θα ήταν αν από το 1963 (που πρωτοψηφίστηκε) εφαρμοζόταν ο νόμος για τα υποχρεωτικά γκαράζ στις πολυκατοικίες! Θα άδειαζαν όλοι οι δρόμοι!

Κάθε Αύγουστο σκέπτομαι πώς χάθηκε η Αθήνα. Όχι, δεν φταίει η ανάπτυξη. Φταίει η απληστία και η μυωπία μας. Κι άλλες μεγαλουπόλεις αναπτύχθηκαν χωρίς να γίνουν απάνθρωπες. Χωρίς να γκρεμίσουν το ιστορικό τους κέντρο, έχτισαν οργανωμένες πόλεις-δορυφόρους με σωστή υποδομή και πολεοδομία.

Το φοβερό είναι πως δεν έχουμε ούτε τις δικαιολογίες των τριτοκοσμικών. Εμείς ξέραμε. Είχαμε ήδη τότε σοφούς πολεοδόμους. Ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης, ο δημιουργός της οικιστικής επιστήμης, που έχτισε τόσες πόλεις σε όλο τον κόσμο, ήταν υπουργός Ανοικοδομήσεως το 1945-46 και γενικός διευθυντής του υπουργείου ως το 50. Δεν τον άφησαν.

Την Αθήνα την έπνιξε η ακόρεστη πλεονεξία μας. Όλοι ήθελαν να κονομήσουν, να μασήσουν, να φάνε. Και χορτάσαμε όλοι: τσιμέντο.

Φιλικά,

Νίκος Δήμου