Από: Νίκο Δήμο

Προς: Όσους δημοκρατικούς...

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Ο Φασίστας

Η πρώτη εντύπωση είναι ανώδυνη, σχεδόν καθησυχαστική. Ένα στρογγυλό παιδικό πρόσωπο (από αυτά που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν baby-face) με άκακο ύφος και ροδαλό χρώμα. Ύφος καλομαθημένου και αθώου βουτυρομπεμπέ. Τίποτα δεν προειδοποιεί για τον κίνδυνο.

Όμως, όταν αρχίσει να μιλάει, καταλαβαίνεις κάτι παράξενο. Καταλαβαίνεις ότι δεν σκέπτεται. Οι φράσεις του έρχονται έτοιμες από κάποιο κέντρο και εκφέρονται αυτοματοποιημένα. Ό,τι πει είναι προκατασκευασμένο, προμαγειρευμένο. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει, διότι δεν υφίσταται ο μηχανισμός που θα μπορούσε να τροποποιήσει μία σκέψη.

Την ώρα που μιλάει τα μάτια είναι κενά. Το ύφος παραμένει ίδιο, πρόσχαρο και προσηνές, είτε λεει ευχάριστα πράγματα είτε τρομερά. Για την ακρίβεια λέει τα πιο τρομερά πράγματα με απόλυτα φιλικό τρόπο. Σε σημείο μερικές φορές να μην καταλαβαίνεις πόσο τρομερά είναι.

Όσο τον άκουγα, πάγωνα. Ήμουν ανίκανος να τον αντιμετωπίσω. Τι νόημα έχουν τα επιχειρήματα για κάποιον που δεν στοχάζεται; Έλυσα όμως ένα ερώτημα που με βασάνιζε μία ζωή. Ήταν αδύνατο να καταλάβω πώς έγιναν τα Άουσβιτς και τα Μπούχενβαλντ. Πώς ήταν δυνατόν άνθρωποι - κατά τεκμήριο μάλιστα μορφωμένοι και πολιτισμένοι - να οργανώσουν τέτοιες απανθρωπίες.

Ακούγοντάς τον να μιλάει χωρίς να σκέπτεται, ακούγοντας αυτά που έλεγε - ιδίως με τον τρόπο που τα έλεγε - κατάλαβα. Ήταν αυτονόητο ότι ένας τέτοιος τρόπος ύπαρξης θα οδηγούσε αναγκαστικά σε Άουσβιτς. Με το χαμόγελο. Με την παιδική απορία στα μάτια: "Μα γιατί; Αφού αφορά μόνο τους Εβραίους και τους Γύφτους. Εσάς δεν σας αγγίζει. Σωτήρια και επιβεβλημένη ενέργεια".

Για την Πατρίδα. Για το Γένος. Για το Έθνος. Για το καλό όλων μας.

Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι δε τέτοια η τερατωδία της ύπαρξής τους, που κανείς δεν υποψιάζεται πόσο μαύρο είναι το Μαύρο που κλείνουν μέσα τους. Εκλέγονται βουλευτές, αποκτούν τηλεοπτικές εκπομπές. Με βάση την δημοκρατική φενάκη ("ίσο χρόνο για τον Χίτλερ και τους Εβραίους") τους δίνεται παντού ο λόγος.

Το Απόλυτο Κακό είναι το ανεπίγνωτο. Ο θεός να μας φυλάει από το καλοκάγαθο παιδικό τους χαμόγελο...

Φιλικά,

Νίκος Δήμου