Από: Νίκο Δήμο

Προς: Συνέλληνες

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Μοναξιά της μειοψηφίας

Κάθε φορά που διαβάζω μία δημοσκόπηση, μελαγχολώ.

Σχεδόν πάντα οι απόψεις μου είτε δεν αντιπροσωπεύονται καθόλου, είτε είναι στριμωγμένες κάπου στα πολύ μικρά ποσοστά. Δεν θαυμάζω τους πολιτικούς που θαυμάζουν οι πολλοί (για να μην πω ότι τους απεχθάνομαι) δεν αποδέχομαι τις εξωπολιτικές προσωπικότητες που χειροκροτεί η πλειοψηφία (για να μην πω ότι τις θεωρώ και επικίνδυνες) δεν συμμερίζομαι τις προτεραιότητες των περισσότερων.

Γενικά, μετά την μελέτη μιας δημοσκόπησης, νιώθω πολύ μόνος.

Στις μεγάλες κινητοποιήσεις του έθνους, όλοι περπατούσαν προς την μία κατεύθυνση – κι εγώ μόνος (ή με ελάχιστους άλλους) προς την αντίθετη. Όταν όλη η Ελλάδα παραληρούσε για το «Μακεδονικό» εγώ κέρδιζα τον τίτλο του ανθέλληνα επειδή επέμενα πως είναι ένα ψευδοπρόβλημα και πως ο τρόπος που το χειριζόμαστε θα μας κάνει να χάσουμε και το όσο δίκαιο είχαμε. Όταν, παλιότερα, όλη η Ελληνική διανόηση ήταν αριστερή εγώ επέμενα να επισημαίνω τις αγκυλώσεις και τον δογματισμό της κομμουνιστικής σκέψης – με αποτέλεσμα να κερδίσω τον τίτλο του αντιδραστικού.

Δεν έχει σημασία αν κατόπιν δικαιώνεσαι. (Πράγμα που φυσικά κανείς δεν αναγνωρίζει). Το αίσθημα της μοναξιάς παραμένει. «Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα / μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα» στιχουργεί και τραγουδάει ο Σαββόπουλος. Δεν είναι βολικό να κολυμπάς συνέχεια κόντρα στο ρεύμα. Σε κουράζει, σε φθείρει και πολλές φορές το ρεύμα νικάει.

Αλλά τότε γιατί; Η πρώτη απάντηση είναι: δεν γίνεται αλλιώς. Έτσι νιώθεις, έτσι πράττεις. Δεν είναι αρετή – είναι αναγκαιότητα το να παραμένεις συνεπής προς τον εαυτό σου. Μπορείς βεβαίως να ντύσεις αυτή την εσωτερική σου ανάγκη με μεγαλεπήβολα και ρητορικά σχήματα – αλλά η πιο τίμια στάση είναι να την ομολογήσεις γι αυτό που είναι. Η δική σου ανορθοδοξία και στραβοκεφαλιά.

Ωστόσο αυτή, η δική σου ανάγκη, βοηθάει και το κοινωνικό σύνολο. Το οποίο χρειάζεται πάντα την αντίθετη γνώμη. Ιδιαίτερα σε εποχές ομοψυχίας. Διότι χωρίς αυτήν διάλογος δεν γίνεται. Και μία πολιτεία χωρίς διάλογο, έχει άλλο όνομα…

Φιλικά,

Νίκος Δήμου