Από: Νίκο Δήμο

Προς: Κήνσορες του έθνους

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: ΜΚΟ

Κατηγορούμε συχνά την ανθρωπότητα πως, ενώ τον τελευταίο αιώνα έχει επιτελέσει τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, στον τομέα της ηθικής έχει μείνει πίσω.

Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο δεύτερο μισό του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs – Non Governmental Organizations). Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις όπως η Γκρηνπής, η Διεθνής Αμνηστία, Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου, Το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία των Μειονοτήτων κ. ά.

Τις έχουμε μάθει και μας φαίνονται σχεδόν αυτονόητες – όμως εκατό χρόνια πριν κανείς δεν νοιαζόταν αν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στην Τουρκία ή την Κίνα, αν πέθαιναν άνθρωποι από την πείνα στο Σουδάν ή την Κολομβία, αν παραβιάζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων σε πολλά κράτη.

Οι οργανώσεις αυτές λέγονται μη κυβερνητικές γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς – η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για την σωστή λειτουργία τους). Οι πόροι τους είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις. Η συνολική προσφορά τους είναι εντυπωσιακή: έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, έχουν προστατέψει πολλές χιλιάδες ανθρώπων από βασανιστήρια και καταπίεση, έχουν βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής.

Εδώ στην Ελλάδα τις αντιμετωπίζουμε περίεργα: Όταν η Διεθνής Αμνηστία ή το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες οι άλλες εξουσίες). Και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.

Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απόμεινε – αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.

Φιλικά,

Νίκος Δήμου