Από: Νίκο Δήμο

Προς: Ζωόφιλους

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Καλοκαιρινά αδέσποτα

Όπου και να ταξιδέψω στην Ελλάδα, με πληγώνουν τα αδέσποτα.

Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό. Κάθομαι σε ταβέρνα για φαγητό. Πριν έρθουν τα πιάτα μαζεύονται ένα-ένα: γατιά μεγάλα και μικρά, σκυλιά με μελαγχολικά μάτια και στήνονται γύρω σου. Δεν κάνουν τίποτα, δεν εκδηλώνονται - μόνο σε κοιτάνε. Μες τα μάτια. Με ένα ερώτημα: θα ταΐσει;

Έρχονται τα πιάτα της παραγγελίας και δεν μου πάει μπουκιά κάτω. Νιώθω τα μάτια τους βιδωμένα επάνω μου. Μα θα μου πείτε, ζώα είναι - αν ήταν παιδάκια από το Κόσοβο;

Αν ήταν παιδάκια από το Κόσοβο, ακόμα πιο πολύ δεν θα μπορούσα να φάω. Αλλά και τούτα εδώ είναι μικρά, απροστάτευτα και εξαρτημένα. Έτσι κάνω πάντα το ίδιο λάθος: αρχίζω να ταΐζω.

Γιατί λάθος; Όχι μόνο διότι μένω νηστικός. Όχι μόνο διότι πληρώνω έξτρα μερίδες φαγητό για να αντιμετωπίσω την πείνα τους. Αλλά γιατί, μόλις αρχίσω, το μήνυμα «κάποιος ταΐζει!» διαδίδεται τηλεπαθητικά σε ολόκληρη την παραλία, το χωριό, το νησί - και έρχονται κι άλλα αδέσποτα. Σαν εφιάλτης γίνεται το πράγμα: όσο περισσότερο ταΐζω, τόσο πολλαπλασιάζονται τα ανοιχτά στόματα, τα παρακλητικά μάτια. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αποκλείεται να τα χορτάσω.

Γύρω μου οι άλλοι θαμώνες παρακολουθούν με έκπληξη, με ενόχληση, με οργή. Μερικοί (συνήθως ξένοι) με συμπάθεια. Ωστόσο περισσότεροι είναι οι ενοχλημένοι παρά οι συμπαθούντες. Τους καταλαβαίνω. Σε ταβέρνα ήρθανε να φάνε, όχι σε τσίρκο με ζώα!

Βλέπω ότι έχω γίνει θέαμα και νιώθω άσκημα. Λερώνω το πάτωμα, τα γκαρσόνια δυσκολεύονται να περάσουν. (Φαντάζομαι ότι ευχαρίστως θα κλώτσαγαν κανένα αδέσποτο - αλλά τους έχουν πει ότι αυτό θα έδιωχνε τους τουρίστες). Τα μαζεύω και φεύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται - χωρίς να φάω φρούτο.

Σε όλη την επιστροφή με παιδεύει η σκέψη: τι θα γίνουν όλα αυτά τα ζωντανά, όταν πέσει ο χειμώνας, ερημώσει ο τόπος, φύγουν οι τουρίστες (που συστηματικά ταΐζουν) αλλά και οι περισσότεροι ντόπιοι;

Γνωρίζω από πριν την μοίρα τους. Αργός και βασανιστικός θάνατος από πείνα. Ελάχιστα θα επιβιώσουν, θα γεννήσουν μικρά για το επόμενο καλοκαίρι. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί, αδυσώπητος...

Φιλικά,

Νίκος Δήμου