Από: Νίκο Δήμου

Προς: Αναγνώστες γενικά

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Επί προσωπικού

Με ρωτάνε καμιά φορά: «Πώς γίνεται κανείς δημοσιογράφος;»

Αυτοί που με ρωτάνε, έχουν την εντύπωση πως είμαι δημοσιογράφος - επειδή με διαβάζουν σε εφημερίδες και περιοδικά η με βλέπουν στην τηλεόραση.

Απαντώ συνήθως πως δεν ξέρω, επειδή δεν είμαι - και σταματάω εκεί την συζήτηση.

Όμως εφέτος συμπληρώνω είκοσι χρόνια διαρκούς παρουσίας στον Τύπο. Ξεκίνησα από τα «Επίκαιρα» συνέχισα στο «Βήμα», την «Καθημερινή» και την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Παράλληλα έγραφα σε περιοδικά. Πάντα επώνυμες προσωπικές στήλες.

Γιατί όμως ποτέ δεν ένιωσα δημοσιογράφος;

Πρώτα γιατί ποτέ δεν εργάστηκα ΜΕΣΑ σε ένα έντυπο. Ήμουν πάντα εξωτερικός συνεργάτης, έγραφα στο σπίτι μου. Δεύτερο γιατί ποτέ η δημοσιογραφία δεν ήταν η αποκλειστική ούτε καν η κύρια απασχόλησή μου. Τρίτο επειδή τα περισσότερα κείμενα που έγραφα δεν ήταν «δημοσιογραφικά». Το χρονογράφημα π. χ. είναι λογοτεχνία και όχι δημοσιογραφία. (Ουδείς θα ισχυριστεί ότι ο Κονδυλάκης ή ο Νιρβάνας ήταν δημοσιογράφοι). Τέλος, γιατί ούτε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι με θεώρησαν συνάδελφο τους (όπως δεν θεωρούν και τον αστρολόγο της εφημερίδας τους).

Όμως είκοσι χρόνια διαρκούς παρουσίας δεν είναι λίγα. Οι βουλευτές παίρνουν σύνταξη με λιγότερα. Κι αυτή η παράξενη σχέση - παρών, αλλά με απόσταση - μου έδωσε διάφορες ελευθερίες που δύσκολα τις ασκούν όσοι είναι μέσα.

Π. χ. την άνεση να παραιτούμαι. Αν αναρωτιέστε γιατί άλλαξα πολλούς εργοδότες, μην το αποδώσετε σε ανικανότητα ή αποτυχία. Οι στήλες μου διαβάζονταν. Απλώς αρνήθηκα να συμβιβαστώ. Αντίθετα με τους επαγγελματίες, μπορούσα να χαρίσω στον εαυτό μου αυτή την πολυτέλεια.

Μετά από κάθε παραίτηση γυρνούσα με ανακούφιση στην κύρια δουλειά μου - την συγγραφική. Η σχέση μου με τα ΜΜΕ είναι δισήμαντη: μου αρέσει η άμεση και πλατειά επικοινωνία (κάτι που δεν παρέχει το βιβλίο). Αλλά με κουράζει η υποχρεωτική, τακτική παρουσία και οι δουλείες της επικαιρότητας.

Πάντως, στα είκοσι χρόνια, σε ένα στάθηκα συνεπής: έγραφα ακριβώς αυτό που πίστευα. Δεν αυτολογοκρίθηκα ούτε επέτρεψα να με λογοκρίνουν. Άσκησα την ελευθερία της γνώμης. Την οποία ο Γενικός Γραμματέας της ΕΣΗΕΑ σε τηλεοπτική μας συζήτηση χαρακτήρισε: «ψύλλους στ’ άχυρα».

Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να γίνω μέλος της ΕΣΗΕΑ.

Φιλικά,

Νίκος Δήμου