Από: Νίκο Δήμο

Προς: Συμπατριώτες

Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους

Θέμα: Εθνικώς υπερήφανοι

Πιστεύουμε ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε εθνικιστές. Όμως μερικά μικρά πράγματα θα έπρεπε να μας βάζουν σε σκέψεις.

Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Τουρκία, όλα τα Ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έλεγαν και έγραφαν ότι επίκεντρο του σεισμού ήταν η πόλη Νικομήδεια. Έψαξα όλους τους παγκόσμιους Άτλαντες που διαθέτω - αλλά τέτοια πόλη δεν αναφέρεται πουθενά.

Όμως τα Μέσα συνέχισαν επί ημέρες να μιλάνε για αυτό το ανύπαρκτο μέρος. Χρειάστηκε να ανοίξω Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια προκειμένου να πληροφορηθώ ότι πρόκειται για την Τουρκική πόλη Ισμίτ.

Το Ισμίτ ήταν λοιπόν που ισοπεδώθηκε - και όχι η Νικομήδεια, η οποία έχει πάψει να υπάρχει εδώ και αιώνες. Όμως όλοι οι δημοσιογράφοι (σαν να υπήρχε κεντρική λογοκρισία) μιλούσαν για νεκρούς σε μία πόλη-φάντασμα. Και το κοινό το αποδέχθηκε σαν εντελώς φυσιολογικό. Ούτε ο θάνατος τόσων χιλιάδων ανθρώπων δεν μας έπεισε να ονομάσουμε την πόλη όπως την αποκαλούσαν τα θύματα. Που στο Ισμίτ έζησαν και εκεί πέθαναν. Αρνηθήκαμε την ταυτότητά της.

Το σωστό βέβαια θα ήταν κάθε αναφορά να γίνεται στο Ισμίτ - και σε παρένθεση να διευκρινίζεται ότι πρόκειται για την παλαιά Νικομήδεια. Αλλά εμείς, από τον Αρχιεπίσκοπο ως τον τελευταίο πολίτη, είμαστε ποτισμένοι με την Μεγάλη Ιδέα. Mπορεί να στέλνουμε στους σεισμόπληκτους ρούχα και τρόφιμα - αλλά όχι και να αναγνωρίσουμε την πόλη τους!

Όσο για την βοήθεια: Αυθόρμητα και ανθρώπινα τους συμπονέσαμε και τους συμπαρασταθήκαμε - αλλά σύντομα ο αυτοθαυμασμός μας για την στάση μας άρχισε να μοιάζει με τον αυτοέπαινο του Φαρισαίου στην γνωστή παραβολή: «ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων...» Αλλά και τα σχόλια για την ανοργανωσιά και την ανυπαρξία Κράτους απέναντι, πάλι τον Φαρισαίο θύμιζαν.

Λίγη ταπεινοφροσύνη δεν θα έβλαπτε - καθώς και κάποια μνήμη του χάους που βασίλεψε και σε μας σε πολύ ήσσονες σεισμούς. Η συμφορά του άλλου δεν είναι εφαλτήριο για αυτο-επιβεβαίωση.

Προσοχή: ο εθνικισμός είναι σαν το νέφος. Μπαίνει από όλες τις χαραμάδες και τον αναπνέουμε χωρίς να τον καταλαβαίνουμε.

Φιλικά,

Νίκος Δήμου