Από: Νίκο Δήμο
Προς: Συνορθόδοξους
Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους
Θέμα: Αμαρτίες
Ένα εντεκάχρονο κοριτσάκι σταμάτησε στο διάδρομο του σχολείου την καθηγήτρια της φιλολογίας: «Κυρία, πέστε μου δέκα αμαρτίες!»
«Γιατί ;» απόρησε αυτή.
«Ήρθε ο κατηχητής και μας ζήτησε να γράψουμε τις αμαρτίες μας σε ένα χαρτί. Εγώ του είπα πως δεν έχω και με μάλωσε. Μου είπε ότι πρέπει να γράψω τουλάχιστον δέκα».
Αμαρτίες - στα αθώα, τρυφερά παιδιά! Κι αν δεν έχουν, θα πρέπει να τις εφεύρουν. Πως αλλιώς θα νιώσουν ενοχές; Πώς αλλιώς θα εμπεδωθεί επάνω τους η εξουσία του τρόμου; Για αιώνες ολόκληρους η εκκλησία δεν κυβερνούσε με την δύναμη της αγάπης αλλά με την ισχύ της απειλής. Ενσταλάζοντας στους ανθρώπους τύψεις για κάθε τους πράξη – ακόμα και για την γέννησή τους (θυμηθείτε το προπατορικό αμάρτημα). Απειλώντας με πυρές και φλόγες, με θειάφι και κόλαση όχι τους πραγματικά κακούς αλλά όσους δεν έσπευδαν να εξαγοράσουν την ποινή τους με πενήντα μετάνοιες και ένα συγχωροχάρτι.
Φαίνεται πως επιστρέφουμε στον Μεσαίωνα. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται να κυκλοφορούν από επίσημους κατηχητές, ιερείς και ιεροκήρυκες, κείμενα σαν το παρακάτω:
«Όλοι είμεθα αμαρτωλοί. Δεν υπάρχει κάτω στη γη άνθρωπος που δεν αμαρτάνει. Όποιος λέγει ότι δεν έχει αμαρτήματα είναι μεγάλος ψεύτης. Όλοι έχουμε αμαρτήματα και μάλιστα πολλά. Αμαρτάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις. Αμαρτάνουμε με τα μάτια, με τα αυτιά, με την γλώσσα, με τα χέρια, με τα πόδια, με το μυαλό, με την καρδιά...»
Πενήντα οκτώ οι αμαρτίες του καταλόγου που ακολουθεί. Τόσο απλοϊκές σαν τα μακριά μαλλιά ή το ταξίδι της Κυριακής. Τόσες πολλές που σίγουρα βγαίνουμε όλοι αμαρτωλοί. Χρεωμένοι ως το λαιμό στην τράπεζα της εκκλησιαστικής εξουσίας. Θα πρέπει να ξεπληρώνουμε μία ζωή τις οφειλές μας. Αυτό θέλουν. Να μην (προς Θεού!) νιώσουμε ούτε στιγμή ελεύθεροι.
Άλλα βέβαια δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Μιλούσε για αγάπη. Όμως η αγάπη δεν βοηθάει να ελέγχουμε τους ανθρώπους. Δεν θεμελιώνει εξουσία, ούτε εξάρτηση. Γι αυτό, δύο χιλιάδες χρόνια, όλο την ξεχνάμε. Προτιμάμε την ενοχή και την τιμωρία.
Καλά Χριστούγεννα, αγαπητοί αναγνώστες…
Φιλικά,
Νίκος Δήμου
