Γράφω αυτό το κείμενο μέσα σε βουνά απορριμμάτων. Η Αθήνα – όλη η Ελλάδα – πνίγεται στο σκουπίδι.
Μία κατάσταση που ξανάρχεται κάθε λίγο και λιγάκι – ενώ ταυτόχρονα, ακόμα και χωρίς απεργία, η Ελλάδα είναι συνεχώς μία απέραντη χωματερή.
Τι δουλειά έχουν τα σκουπίδια σε ένα περιοδικό που ασχολείται με την επιστήμη; θα αναρωτηθείτε.
Για μένα η αποτυχία μας στην διαχείριση των απορριμμάτων, είναι η κύρια απόδειξη της χρεοκοπίας του ορθού λόγου σε αυτή τη χώρα. Διότι με λίγη μεθοδικότητα, επιστημονική γνώση και πολιτική βούληση, το πρόβλημα λύνεται.
Πως καταφέρνουν μωρέ οι Κουτόφραγκοι και όχι μόνο κρατάνε τις πόλεις τους καθαρές – αλλά βγάζουν και λεφτά από τα σκουπίδια; Παράγουν ενέργεια, ανακυκλωμένα υλικά και φτιάχνουν πάρκα πάνω από τους Χώρους Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤΑ).
Κι εμείς δεκαετίες τώρα τσακωνόμαστε για το αν και πού θα γίνει ΕΝΑΣ ΧΥΤΑ. (Που θα έπρεπε να έχουμε διακόσιους). Κανείς δεν τον θέλει και κανείς δεν έχει την δύναμη να τον επιβάλει. Έτσι έγινε όλη η χώρα μία χωματερή.
Κάθε μέρα πληρώνουμε υψηλό πρόστιμο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον Κουρουπητό – το καρκίνωμα της Κρήτης.
Το πρωί ξύπνησα με πρησμένα μάτια. Πήγα το απόγευμα στον οφθαλμίατρο ο οποίος με πληροφόρησε ότι οι αλλεργίες έχουν πάρει μορφή επιδημίας.
Ο αέρας που αναπνέουμε είναι εξαερωμένο σκουπίδι!
Όμως, στην κοινότητα όπου έχω το εξοχικό μου, όλοι οι κάδοι είναι άδειοι. Διότι εδώ και δύο χρόνια έχει αναθέσει το έργο σε μία ιδιωτική εταιρία – και αυτή δεν απεργεί.
Η διαχείριση των απορριμμάτων είναι για μένα αρκετή απόδειξη ότι έχουμε όλοι αποτύχει. Ως πολίτες, ως τοπική αυτοδιοίκηση, ως κράτος.
Το κακό ξεκινάει από την οικογένεια – όπου ο κάθε γονιός δίνει το καλό παράδειγμα στο παιδί του αφήνοντας τα σκουπίδια έξω από το σπίτι του γείτονα, ή πετώντας τα τα από το μπαλκόνι στο δρόμο.
Συνεχίζεται στο σχολείο όπου δεν γίνεται ποτέ μάθημα προστασίας του περιβάλλοντος.
Στην τοπική αυτοδιοίκηση – τον πιο διεφθαρμένο θεσμό της χώρας – έχουν δημιουργηθεί βρωμερά (κυριολεκτικά) κατεστημένα.
Αιμοβόρες μαφίες λυμαίνονται το σκουπίδι. Οι μόνιμοι σκουπιδιάρηδες (συγγνώμη: «εργάτες αποκομιδής απορριμμάτων» είναι το πολιτικά ορθό) εργάζονται σε ...γραφεία. Έχουν ήδη όλα τα προνόμια – ναι, και τις ρυθμίσεις για τα βαρέα και ανθυγιεινά (του γραφείου). Άλλοι, ωρομίσθιοι ή ημερομίσθιοι, μαζεύουν τα σκουπίδια. Οι οποίοι δεν θα ωφεληθούν από τις νέες επεκτάσεις για τα βαρέα και ανθυγιεινά, παρά μόνο όταν γίνουν μόνιμοι (ή έστω συμβασιούχοι). Οπότε πάλι άλλοι θα κάνουν την αποκομιδή.
(Άλλη πληγή αυτά τα βαρέα! Στο «Ειρωνικό – Νεοελληνικό – Λεξικό» έγραφα: Βαρέα και ανθυγιεινά: Βασικά όλα τα επαγγέλματα – η δουλειά αυτή καθ’ αυτή κουράζει και αρρωσταίνει. Να ληφθεί υπόψη στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο).
Και φυσικά τα κατεστημένα συμφέροντα στους μεγάλους Δήμους απαγορεύουν να γίνει αυτό που με τόση επιτυχία έκανε η εξοχική μου κοινότητα. Βλέπω ήδη πανό και κλεισμένους δρόμους: «Όχι στην ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας!»
Εν τω μεταξύ μία ματιά στο Internet θα σας αποφέρει δεκάδες επιστημονικές μελέτες για την αξιοποίηση των απορριμμάτων. Η επιστήμη έχει κάνει ήδη την δουλειά της. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τίποτα, να ανακαλύψουμε τίποτα. Απλώς να εφαρμόσουμε.
Αλλά ποιος θα το κάνει αυτό. Το ψοφοδεές μας κράτος τρέμει την πίεση των οργανωμένων συντεχνιών. Η κοινότητα των πολιτών δεν έχει εφευρεθεί ακόμα σε αυτή τη χώρα. Οι επιστήμονες διαπληκτίζονται ανάλογα με τα συμφέροντα τα οποία υπηρετούν.
Γιατί – γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και να λύσουμε ένα πρόβλημα που μας αρρωσταίνει, μας ρεζιλεύει, μας σκοτώνει; Κάθε τρεις και δύο, βουνά τα σκουπίδια στους δρόμους. Και κάθε ταξίδι στην Ελλάδα γίνεται από χωματερή σε χωματερή.
Καταφέραμε με κόπο να ανεβάσουμε τον τουρισμό μας με το 2004 – και τώρα που γράφω, Πάσχα των Δυτικών, οι τουρίστες που έρχονται – πνίγονται στο σκουπίδι. Λέτε να ξανάρθουν, ή να στείλουν και άλλους;
Με αυτά και με αυτά, να’ μαστε πάλι στην ακροτελεύτια θέση της Ευρώπης από ποιότητα ζωής (τελευταία έρευνα στις εφημερίδες, επιβεβαιώνει την τελευταία μας θέση).
Ξέρω, τα έχω ξαναπεί αυτά… και το έχω πληρώσει. («Δυτικόφιλος!» «Ευρωπαϊστής!») Φταιω εγώ που η τελευταία πολίχνη στην Δύση καταφέρνει να είναι πεντακάθαρη και οργανωμένη. Να έχει πράσινο, πάρκινγκ, πάρκα και παρκόμετρα;
Αλλά η μυρωδιά των σκουπιδιών είναι τόσο δυνατή, που δεν με αφήνει να γράψω τίποτα άλλο.
Η χρεοκοπία του ορθού λόγου. Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τα απορρίμματα μας.
Βρωμάμε σαν χώρα!
(Και μετά λένε εμένα Ανθέλληνα, όταν αγανακτώ με τα χάλια μας!)
