Μου άρεσαν πάντα τα ρολόγια που δείχνουν τις φάσεις του φεγγαριού (moonphase). Μια και δεν ζούμε πια κάτω από ανοιχτούς ουρανούς, σου υπενθυμίζουν τη νέα σελήνη και την πανσέληνο, που δύσκολα θα αντιληφθείς μέσα στο δάσος της πόλης. Είναι ωραίο να έχεις ένα μικρό μέρος από το στερέωμα στον καρπό σου. Να βλέπεις το δρέπανο ή μηνίσκο της αρχής, την αμφίκυρτη αύξουσα και την αμφίκυρτη φθίνουσα…

Έχω δύο τέτοια ρολόγια – ένα παλιό αναλογικό και ένα νέο ηλεκτρονικό που φοράω τώρα. Μου δείχνει πως πλησιάζει πανσέληνος. Θα είναι στις 31 του μηνός, με το τέλος του χρόνου.

Έχουμε εδώ ένα σπάνιο φαινόμενο – δύο πανσέληνοι σε ένα μήνα. Συμβαίνει κάθε 2,7 χρόνια. Οι Άγγλοι ονομάζουν την δεύτερη πανσέληνο blue moon κι έχουν και μία έκφραση: Once in a blue moon που σημαίνει σπάνια. Το λεξικό μεταφράζει: « blue moon: μεγάλη χρονική περίοδος».

Πιο πολύ το blue moon μου θυμίζει τη γνωστή μπαλάντα των Rodgers και Hart που γεννήθηκε ένα χρόνο πριν από μένα και με συνόδεψε σε όλη μου τη ζωή. Την τραγούδησαν εκατοντάδες (μου άρεσαν ο Elvis και η Ella) και την χόρεψαν εκατομμύρια. Ήταν το μπλουζ (blues) της εφηβικής αγκαλιάς.  Και το blue δεν σήμαινε μόνο σπάνιο – αλλά κυρίως μελαγχολικό, με την άλλη έννοια της λέξης.

Θυμάμαι τους στίχους (τα δύο πρώτα λόγια τονισμένα σαν μοναχικό αλύχτισμα):

Blue moon

You saw me standing alone

Without a song in my heart

Without a love of my own…

______________________________________________________________________