Για τον γάτο Τελίτσα είχα ξαναγράψει στα «Επίκαιρα» στις 25 Ιανουαρίου: «Ο Τελίτσας (ονομάστηκε έτσι γιατί έχει μία μαύρη τελεία δίπλα στο στόμα – κατά τα άλλα είναι άσπρος με μαύρους λεκέδες και ουρά) είχε ένα μεγάλο ατύχημα. Θρυμμάτισε κυριολεκτικά το πίσω δεξί του πόδι. Η ακτινογραφία έδειξε πως δεν χωρούσε προσπάθεια ανασυγκόλλησης (είναι πολλά λεπτά κοκαλάκια) και χρειαζόταν επέμβαση για να τοποθετηθεί μεταλλική λάμα. Η επέμβαση έγινε, απαιτήθηκε μετά μακροχρόνια θεραπεία κατ’ οίκον γιατί απειλούσε η γάγγραινα, τελικά η πληγή έκλεισε και ύστερα από ενάμισι μήνα, ο Τελίτσας επέστρεψε στα Κιούρκα».

Εδώ και δύο μέρες ο Τελίτσας ήταν άφαντος. Πράγμα παράξενο γιατί τους τελευταίους μήνες δεν απομακρυνόταν καθόλου από το σπίτι. Άλλωστε όλο του το πρόβλημα και η επιδίωξη της ζωής του ήταν να εκπορθήσει το σπίτι και να μείνει μόνιμα μέσα.

Αλλά κι αυτές τις δύο μέρες πάλι κοντά στο σπίτι τις πέρασε. Νεκρός. Αφού τον έψαξα παντού τον βρήκα άψυχο, κρυμμένο μέσα σε ένα θάμνο, μπροστά στην πόρτα μας.

Μάλλον δηλητηριασμένος πήγε, όπως ο προκάτοχός του ο Τσιρίδας (μερικοί θα τον θυμούνται από το blog). Δεν είχε κανένα τραύμα αλλά καφέ αφρούς και υγρά γύρω από το στόμα.

Από τις δεκάδες γάτους που γνώρισα, ήταν ο πιο τρυφερός. Και γενναίος. Άνθεξε τρομερούς πόνους όταν του κάναμε νοσηλεία στο πόδι και ποτέ δεν παραπονέθηκε. Να επιτεθεί και να γρατσουνίσει ακόμα και σε στιγμές δύσκολες – ουδέποτε.

Ο άκακος Τελίτσας έφυγε για τον παράδεισο τον γάτων – όπου κι εγώ ελπίζω να πάω «μετά».

ΜΕΤΑ

Άραγε θα είναι εκεί;

Άραγε θα είναι όλοι εκεί;

Με όρθιες ουρές θα έρθουν 
να τριφτούνε στα πόδια μου;
Θα χουρχουρίσουν στα γόνατά μου;

Αυτοί, που μου λείπουν κάθε μέρα,
θα είναι εκεί;

Αν ο Θεός είναι
αν είναι Πανάγαθος,
θα φτιάχνει για τον καθένα 
τον δικό του Παράδεισο.

'Αραγε θα είναι όλοι εκεί; 

                                                                          (Από το Βιβλίο των Γάτων).

Κάντε τώρα κλικ στο «σχετικό αρχείο» για να αποχαιρετίσετε τον Τελίτσα.