Την πρώτη φορά που αγόρασα λαχείο πέρασα δύο μέρες γεμάτες ελπίδες. Σίγουρος για την τύχη του πρωτάρη, μοίραζα χρήματα, αγόραζα πράγματα, σχεδίαζα ταξίδια, έχτιζα «πύργους στην Ισπανία», που λένε και οι Γάλλοι.

Κάπως έτσι νιώθω και σήμερα, με την ανάρρηση του Ομπάμα. Σαν να μας κλήρωσε λαχείο καλό, σε όλη την οικουμένη και έχουμε πολλά να περιμένουμε.

Βέβαια, λαχείο δεν κέρδισα (ούτε τότε ούτε αργότερα) και οι προσδοκίες για τον Ομπάμα είναι τόσες, που αποκλείεται να εκπληρωθούν όλες. Ωστόσο αυτή την διάθεση αναμονής και ελπίδας δεν την χαραμίζω με τίποτα.

Και νιώθω λύπη για όλους τους μικρόψυχους που μέσα στον αντί-αμερικανισμό τους, όχι μόνο δεν χαίρονται και δεν προσδοκούν, αλλά τον έχουν βγάλει ήδη σκάρτο πριν πάρει έστω και μία απόφαση...