Δανείζομαι τον τίτλο γνωστού «ανθελληνικού» συγγράμματος για να δηλώσω τα εξής:

Μου είναι απόλυτα αδιάφορο αν οι σημερινοί Έλληνες κατάγονται από τους αρχαίους, τους Αλβανούς ή τους Πετσενέγους. Όπως δεν κρίνω έναν άνθρωπο από το τι ήταν ο παππούς του – έτσι και με τους λαούς. Δεν υπάρχει κληρονομούμενη αξία. (Ίσως υπάρχει μόνο κληρονομούμενο βάρος- το κόμπλεξ του γιού ενός νομπελίστα). Οι άνθρωποι – και οι λαοί – κρίνονται από τα προσωπικά τους επιτεύγματα. Όλα τα άλλα είναι ρατσισμός: ανώτερες φυλές, αριστοκρατία, κλπ.

Στην γνωστή συνέντευξη ΔΕΝ είπα ότι οι Έλληνες ήταν Αλβανοί (το περί «Αλβανόφωνων Ρωμαίων» ανέκδοτο, ήταν εκ παρανοήσεως κατασκεύασμα του δημοσιογράφου). Αλλά δεν καταλαβαίνω το θόρυβο που ξέσπασε. Όλοι είμαστε ένα μείγμα από καταγωγές. Καθαρές φυλές δεν υπάρχουν. Η ταυτότητά μας είναι αυτό που εμείς φτιάχνουμε, ο τρόπος που αυτοπροσδιοριζόμαστε ατομικά, κοινωνικά και ιστορικά. Όσοι νιώθουν Έλληνες, είναι Έλληνες, αδιάφορο τι γονίδια κουβαλάνε. Εκεί, για μένα, κλείνει το θέμα.