Γυρίζοντας από το εξωτερικό ανήμερα των εκλογών εκόμιζα μία παράξενη γεύση. Οι συνομιλητές μου έξω ρώταγαν: «Μα ακόμα ζει ο Παπανδρέου;». Εξηγούσα ότι είναι γιος (και εγγονός) και ο αντίπαλος του, ανεψιός. Δεν το καταλάβαιναν. Βλέπετε δεν κυβέρνησε έξω γιος του Αντενάουερ, του Ντε Γκώλ, ή εγγονός του Τσώρτσιλ. «Καλά,» με ρωτούσαν, «τόσα χρόνια δεν βγήκε άλλος πολιτικός;».

Παράδοξο να παίζεται η μοίρα με δυναστείες. Να όμως που κυβερνούν άνθρωποι που δεν θα είχαν ποτέ φτάσει τόσο ψηλά, αν είχαν ένα κοινό όνομα. «Έλαβαν μόνο τον κόπο να γεννηθούν» όπως έγραψε ο Μπωμαρσαί. Και μόνο για την εξαίρεση, άξιζε ο Σημίτης.

Έτσι τώρα, μόλις μας απογοητεύσει ο ένας, τρέχουμε στον άλλο. Είμαστε βέβαια πια σε τέτοια χάλια, που μόνο θαύματα θα μας σώσουν. Μπορεί να κάνει θαύματα ο Γιώργος Παπανδρέου; Δύσκολο. Αλλά δεν έχουμε άλλη λύση. Τόσα χρόνια τον βλέπαμε σαν εξωγήινο, τώρα τον χρίσαμε σωτήρα. Η απελπισία φτιάχνει θεούς και μάγους.

Ξαφνικά θυμηθήκαμε πως ο Γιώργος έχει και κάποια πείρα. Ε, βέβαια, διοίκησε και δύο υπουργεία. Ενώ ο Κώστας, ούτε καν ένα περίπτερο. Γιατί τον εκλέξαμε; Αχ, εκείνο το όνομα! Και Κώστας, μάλιστα! Ούτε στο νυχάκι του θείου του δεν έφτασε.

Έτσι λοιπόν, οι ίδιοι που κορόιδευαν τον Γιώργο, τώρα τον ψήφισαν. Και ελπίζουν. Όλοι ελπίζουμε.  Αν τώρα κι αυτός μας απογοητεύσει, υπάρχει και η Τρίτη Δυναστεία. Από ηγετική γενιά να είναι – οι αυτοδημιούργητοι δεν έχουν αρκετά μόρια στην κληρονομική μας δημοκρατία..

Εν τω μεταξύ η Ελλάδα βυθίζεται. Κι εμείς προσκυνάμε ένα νέο είδωλο. Έτσι είναι. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

(Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 5.10.09)