Αυτή τη λέξη την γνώριζα αλλά το νόημά της το είχα ξεχάσει. Κάπου πίσω στα σχολικά μου χρόνια είχε αντίκρισμα – αλλά τις επόμενες δεκαετίες το έχασε. Ήδη φοιτητής εργαζόμουν και τα καλοκαίρια… κι από κει και πέρα, συνέχεια.

Ιδιαίτερα τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, όπου ήμουν εργοδότης του εαυτού μου, ούτε διακοπές γνώριζα, ούτε Κυριακές ούτε αργίες. Μπήκα στην ηλικία της σύνταξης κι εγώ χτυπούσα ογδοντάωρα την εβδομάδα.

Μέχρι φέτος. Όπου, είτε γιατί κουράστηκα (λόγω κρίσης έχω πιάσει και δεύτερη βιοποριστική δουλειά εκτός από το γράψιμο) είτε γιατί επαναστάτησα, αποφάσισα να διακόψω.

Και διέκοψα. Ολοκληρωτικά. Και συνεχίζω. Έκλεισε και η LiFO για ένα μήνα. Εβδομάδες ολόκληρες – ΤΙΠΟΤΑ!

Μερικοί άρχισαν να ανησυχούν. Email (ένα από πολλά):

«Φαντάζομαι θα έχετε λάβει πολλά παρόμοια μηνύματα τον τελευταίο καιρό.
Έχετε πολύ καιρό να γράψετε στα "Επίκαιρα". Ελπίζω να είναι όλα καλά. Π. Μ.».

Ναι – όλα είναι καλά και το μόνο που με ανησυχεί (όχι πολύ …ριπή στην επιφάνεια του ωκεανού της τεμπελιάς) είναι πώς θα επανέλθω…