Για ατέλειωτα χρόνια πριν και μετά την Κατοχή, ο πατέρας μου ήταν διευθυντής στην πρώτη οικονομική εφορία Αθηνών στην οδό Λυκούργου 11. (Στην Κατοχή, για δύο χρόνια είχε πάρει δυσμενή μετάθεση για το Παλαιό Φάληρο). Η εφορία αυτή τότε κάλυπτε σχεδόν όλη την Αθήνα – όσο οι σημερινές 1-11. Ήταν ο γενικός έφορος των πάντων.
Η Αθήνα τότε ήταν χωριό. Του Αγίου Γρηγορίου όλοι οι φορολογούμενοι της πρωτεύουσας έστελναν δώρα: δεκάδες τούρτες, στυλό, αναπτήρες και γραβάτες. Το Πάσχα όλοι οι χασάπηδες έστελναν αρνιά - η μητέρα τα μοίραζε σε φτωχούς. Όταν περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας με τον πατέρα, όλοι οι καταστηματάρχες μας καλούσαν μέσα να μας κεράσουν και να μου χαρίσουν κάτι. Όμως ο πατέρας απαγόρευε τα δώρα.
Ρολόι φυσικά δεν είχα τότε – κανένα παιδί του Δημοτικού δεν είχε, αλλά και στο Γυμνάσιο ελάχιστα. Μήπως είχαν όλοι οι μεγάλοι; Ο πατέρας είχε ένα τσέπης, με τριπλά χρυσά καπάκια (ένα μπροστά, στο καντράν και δύο πίσω που αποκάλυπταν τον μηχανισμό). Το έχω ακόμα. Πρέπει να του ήταν πολύτιμο για να γλυτώσει την θύελλα της Κατοχής όπου πουλήθηκαν όλα τα κοσμήματα της μητέρας, ακόμα και το Bechstein πιάνο της, σε μαυραγορίτες για λάδι και αλεύρι.
Μία φορά, ανηφορίζοντας την Σταδίου, σταθήκαμε σε ένα κοσμηματοπωλείο και ωρολογοπωλείο. Κάτι ήθελε να συζητήσει ο πατέρας με έναν από τους ιδιοκτήτες. Ο άλλος με πήρε παράμερα και μου έδειχνε ρολόγια. Ένα από αυτά με εντυπωσίασε πολύ. «Σου αρέσει;» με ρώτησε. «Φόρεσέ το, στο χαρίζω».
Σε λίγο τέλειωσε η συζήτηση του πατέρα και φύγαμε. Στο δρόμο δεν κρατιόμουνα και όλο κοίταγα το νέο ρολόι. Ο πατέρας το πρόσεξε: «Τι κοιτάς εκεί;». Το έδειξα. «Πού το βρήκες αυτό;». Του είπα.
«Πάμε αμέσως πίσω! Δεν σου έχω πει να μην παίρνεις δώρα;».
Με πόνο ψυχής το επέστρεψα. Όλο το βράδυ έκλαιγα στο κρεβάτι μου. Ποτέ δεν είχα τόσο δεθεί με ρολόι, όσο με αυτό, τα δέκα λεπτά που το φόρεσα. Κι ας απέκτησα μετά πολλά ωραία και ακριβά χρονόμετρα.
Πώς ήταν; Δεν θυμάμαι τίποτα. Ξέρω μόνο τη μάρκα του. Ήταν ένα Cortebert. Μία ιστορική φίρμα που ξεκίνησε το 1790 και έκλεισε στα μέσα της δεκαετίας του 70 μέσα στην θύελλα του quartz. Στην ακμή της πουλούσε μηχανισμούς στην Rolex. Περίεργο που κανείς δεν σκέφθηκε να την αναβιώσει…
_________________________________________________________________________
Κάτι διαφορετικό για να αλλάξει το κλίμα. Δημοσιευέται στο πρώτο τεύχος του περιοδικού WOW (World of Watches) στη στήλη "Το πρώτο μου ρολόι".
