Ένας μήνας (και δύο μέρες) σιωπής. Από καιρό σε καιρό κάποιο email ρωτούσε: γιατί; Άλλο: είσαι καλά;

Καλά είμαι (γενικά) αλλά τον τελευταίο καιρό αναδιπλώθηκα. Πολλά μικρά και (ιατρικά) ασήμαντα προβλήματα με έκαναν για πρώτη φορά να συνειδητοποιήσω την ηλικία μου. Χρόνια είχα ταμπουρωθεί σε μία άρνηση, βασιζόμενος στην αμείωτη οξύτητα του νου μου – αλλά το υπόλοιπο σώμα δεν ακολουθούσε. Π. χ. τα γόνατα δεν εντυπωσιάζονταν καθόλου από το ότι κατανοούσα δύσκολα φιλοσοφικά κείμενα και εξακολουθούσαν να πονάνε.

Έτσι, μετά την πεισματική άρνηση, ήταν φυσικό η αποδοχή να έρθει με κατάθλιψη. Όχι βαριά – από αυτή που οι παλιοί ονόμαζαν μελαγχολία. Τώρα ισορρόπησα και ελπίζω να μείνω καιρό σε αυτή τη φάση.

Έχουν πάντως ένα καλό η αναδίπλωση και η αποχή. Φέρνουν μόνο αγάπη και φροντίδα. Συνηθισμένος να μου επιτίθενται, να με προσβάλλουν, να με λοιδορούν και να με βρίζουν – ξαφνικά έπαιρνα μόνο μηνύματα στοργής και έγνοιας. Σωστά: δύσκολα βρίζεις έναν απόντα.

Καλό μήνα λοιπόν αγαπητοί φίλοι, όσοι και όσες περνάτε ακόμα από εδώ. Πάντως τα εβδομαδιαία κείμενα στο LiFO συνεχίζονται κανονικά (τα βρίσκετε και εδώ: http://www.ndimou.gr/articles_gr.asp) και θα προσπαθήσω να προσθέτω κατά καιρούς κανένα Επίκαιρο.