Το ερώτημα αυτό το ακούω καθημερινά από πολλά στόματα και ΜΜΕ – είτε απευθυνόμενο κατευθείαν προς εμένα (σε συνεντεύξεις) είτε γενικά προς όλους.

Έχει δύο μορφές: είτε υπογραμμίζει την απουσία των διανοούμενων από όσα συμβαίνουν, είτε μυκτηρίζει την υποδούλωσή τους στο σύστημα.

Απουσία των διανοούμενων αυτή τη φορά δεν υπήρξε. Αντίθετα μου έχει κάνει εντύπωση η πληθωρική τους παρουσία, ακόμα και ανθρώπων που δεν εμφανίζονται συχνά στα ΜΜΕ αλλά τώρα θεώρησαν υποχρέωσή τους να δώσουν το παρών.

Φοβάμαι πως η θεωρία για την απουσία των διανοούμενων βασίζεται αλλού: στο ότι αυτοί που την διατυπώνουν, δεν τους βλέπουν. Δεν διαβάζουν εφημερίδες (όπου κατά κύριο λόγο εμφανίζονται τα άρθρα τους) ούτε παρακολουθούν  τις ελάχιστες εκπομπές της τηλεόρασης (συνήθως μεταμεσονύκτιες) όπου συμμετέχουν άνθρωποι του πνεύματος. Πιθανότατα εννοούν ότι οι διανοούμενοι δεν εμφανίζονται στα δελτία ειδήσεων (αλλά τι δουλειά θα είχαν στα «παράθυρα»;). Το πρόβλημα για μένα δεν είναι η απουσία των διανοουμένων – αλλά το ότι δεν τους  ακούει και δεν τους προσέχει κανείς. (Πάνε οι εποχές που ο Σαρτρ ξεσήκωνε τους εργάτες…).

Την ερμηνεία μου επιβεβαιώνει και η δεύτερη κατηγορία (περί υποδούλωσης τους στο σύστημα). Αυτή την εκδοχή στην πιο ακραία μορφή της την βρήκα διατυπωμένη στο blog:  http://inlovewithlife.wordpress.com : «Προς τους ανθρώπους του πνεύματος: Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σήμερα έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. "Όχι άλλη Βία", "Βάνδαλοι", "γνωστοί - άγνωστοι", "τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή". Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική "πρωτοπορία" αυτής της κοινωνίας είστε αναντίστοιχοι  (sic) της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη βρισιά για εσάς».

Αναρωτιέμαι πού τους βρήκαν  αυτούς τους διανοούμενους οι συντάκτες του blog. Ούτε ένας από όσους έχω διαβάσει ή ακούσει δεν έχει διατυπώσει παρόμοιες ιδέες ή  χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις. Μάλιστα οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) έχουν δει με συμπάθεια την εξέγερση των νέων και προσπαθούν να την ερμηνεύσουν και να την εμπλουτίσουν με την δική τους σκέψη.

Μήπως μπερδεύει τους διανοούμενους με τους δημοσιογράφους; Μήπως τα οργισμένα μας νιάτα δεν είναι σε θέση να διακρίνουν ποιοι είναι οι αυθεντικοί άνθρωποι του πνεύματος;