Από έφηβος ήμουν φανατικός αναγνώστης του Καραγάτση. Ήταν ο ζωντανός συγγραφέας ανάμεσα σε πολλούς περισπούδαστους εσωστρεφείς και δυσκοίλιους λογοτεχνάδες που δεν μπορούσαν ούτε να αφηγηθούν ούτε να στήσουν χαρακτήρες.

Τα βιβλία του τα διάβαζα μόλις κυκλοφορούσαν. Έτσι έχω χρόνια να τα πιάσω στα χέρια μου. Δεν ξέρω πως θα μου φαίνονταν σήμερα (καιρός να ξεσκονίσω το ράφι του).

Ωστόσο δεν θυμάμαι βιβλίο του που να μου άφησε τόσο μεγάλη συγκίνηση, τέτοια αίσθηση ζωής και νοσταλγίας, όσο το πρωτόλειο της κόρης του Μαρίνας με τίτλο: «Το ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι» εκδόσεις Άγρα.

Η συνομήλική μου Μαρίνα, αρχαιολόγος, ζωντάνεψε την οικογένειά της (και μία ολόκληρη εποχή) με τρόπο που θα τον ζήλευε (σφοδρά) ο πατέρας της. Με μία ποιότητα και φινέτσα που σε διαπερνάει ως το μεδούλι. Πρωτόλειο τέλειο – στα 70!

Μπράβο άγνωστή μου Μαρίνα. (Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν συχνά – αλλά δεν συναντηθήκαμε ποτέ).