Όπως γνωρίζουν όσοι τα διάβαζαν, τα blogs μου έχουν κλείσει από καιρό. Πέρασαν περιόδους ακμής και δόξας αλλά έφυγαν όταν οι αντοχές μου εξαντλήθηκαν. Έμεινε ο κατάλογός τους στην πρώτη σελίδα του site.

Τα blogs έχουνε κλείσει, αλλά όχι για όλους. Ο μοναχικός και εκκεντρικός (κάποτε και εξοργιστικός) blogger που ξεκίνησε με το ψευδώνυμο «σαλτάρω στο κενό» (του έμεινε το «σαλτάρω»), επιμένει. Κάθε μέρα, συχνά και πολλές φορές την ίδια μέρα, αφήνει σχόλια σε ξεχασμένα παλιά post. Σχολιάζει τα σχόλια των άλλων, συνεχίζει τα θέματα στην δική του, συνήθως υπερρεαλιστική, διάθεση. Αλλάζει κάθε τόσο ψευδώνυμα (το τελευταίο: «να χύσω τα νερά της ερημιάς από μέσα μου») και συνεχίζει.

Τι νόημα έχει αφού κανένα του σχόλιο δεν περνάει την moderation και άρα τα διαβάζω μόνον εγώ; (και όχι πάντα…). Γιατί δεν τα στέλνει σε email, όπως έκανε παλιά πριν ανοίξουν τα blogs. Δεν έχω βέβαια αποδείξεις αλλά το ύφος και τα πολλά ψευδώνυμα δείχνουν πως ο παλιός ανώνυμος αλληλογράφος μου (εδώ και πολλά χρόνια) είναι ο ίδιος με τον «σαλτάρω» των blogs.

Θα μάθω ποτέ ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος-αίνιγμα; Αμφιβάλλω. Αλλά και απορώ με την πολύχρονη μονομανή επιμονή του.