Μετά την ήρεμη Κυριακή ένα βροχερό Σάββατο. Ακινητοποιημένος σε διαρκές μποτιλιάρισμα. Η καλύτερή μου, διότι δεν βιάζομαι.  Ακούω μουσική.

Τελικά μόνο στο αυτοκίνητο καταφέρνω να απομονωθώ από όλα και να απολαύσω μουσική. Στο σπίτι όλο και κάτι συμβαίνει και αποσπά την προσοχή μου. Δέχομαι ότι το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου δεν έχει την ποιότητα του οικιακού (αν και τα τελευταία συστήματα έχουν βελτιωθεί σημαντικά). Το μηχάνημά μου έχει αποδεκτό ήχο.

Και το άλλο πρόβλημα, αυτό της επιλογής, έχει λυθεί οριστικά. Εκτός από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς (δηλαδή το Τρίτο και κάνα δύο άλλους) έχω κοντά μου πάνω από 2500 ώρες μουσική, από όλα τα είδη, σε ΜΡ3 CD, MP3 players και μνήμες USB. Μία σχεδόν πλήρης δισκοθήκη.

Η τεχνική της συμπίεσης (σε καλή ποιότητα, 192kbps) επιτρέπει να έχεις μαζί σου σχεδόν όλα τα σημαντικά έργα της κλασικής από τον Μπαχ ως τον Μπάρτοκ – συν μερικές χιλιάδες τραγούδια για ώρες πιο ανάλαφρες.

Αχ να το ήξεραν αυτό οι συνθέτες όταν έγραφαν… πως μπορούμε τώρα να ζούμε και να ταξιδεύουμε με τον ήχο τους…

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε γράψει πως το καλλιτεχνικό έργο απαξιώνεται με την διαδικασία της βιομηχανικής αναπαραγωγής του. (Άποψη που αναμασούν οι απανταχού πουρίστες). Αναρωτιέμαι: αν ρωτάγαμε τον Μπετόβεν τι θα προτιμούσε – να ακούγονται τα έργα του μόνο σε συναυλίες (όπου θα τα άκουγαν λίγες εκατοντάδες τυχεροί και πλούσιοι) ή να είναι προσιτά σε όλους; Τι λέτε πως θα διάλεγε;