Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνει κανείς – μερικοί μπορεί να είναι και φαιδροί. Προχθές παραλίγο να πεθάνω από κοτόσουπα. Ναι μία ωραία, πηχτή, αυγοκομμένη σούπα, όπως μου αρέσει. Το κακό έγινε όταν, αντί να την καταπιώ, την ...εισέπνευσα. Από μία λάθος κίνηση (μάλλον κάτι προσπάθησα να πω) στραβοκατάπια και γέμισα τους βρόγχους μου κοτόσουπα. Αποτέλεσμα: απόλυτη ασφυξία. Ευτυχώς χάρη στην άμεση βοήθεια της συντρόφου και γιατρού μου, έπαψα να προσπαθώ να εισπνεύσω ή να καταπιώ και μπόρεσα να βήξω. (Βοήθησαν και τα χτυπήματα στο στέρνο από την γυναίκα μου). Αλλά για αρκετά λεπτά είχα χάσει την επαφή μου με το περιβάλλον. Μερικά από αυτά που αφηγούμαι δεν τα θυμάμαι – μου τα θύμισε εκείνη.
Για ώρες μετά έβηχα (ακόμα και στον ύπνο μου) προσπαθώντας να καθαρίσω τους βρόγχους μου από την δολοφονική κοτόσουπα. Την άλλη μέρα ήμουν βραχνός και με τελείως κλεισμένη φωνή.
Θυμήθηκα τον Πανούργο (Panurge) ήρωα του Rabelais που του είχαν κόψει το κεφάλι, του το ξανάρραψε ο Επιστήμων (Epistemon) – αλλά έμεινε για πάντα βραχνός. Εγώ την δεύτερη μέρα είχα συνέλθει.
Ήταν το πιο κοντινό πράγμα σε NDA (Near Death Experience) που έχω ζήσει. Το “ζήσει” είναι εδώ η λέξη-κλειδί.
