«….αφού από το 1945 η αριστερά ασκεί πάνω στη χώρα την πολιτισμική της εξουσία, εκδίδει τις σημειολογικές της παρατηρήσεις και επιβάλλει τον τρόπο σκέψης, οποιοσδήποτε θέλει να διατυπώσει μια διαφορετική άποψη πρέπει να δηλώσει πίστη στις αξίες της. Δηλώστε αριστερός και θα σας επιτραπούν τα πάντα. Δηλώστε δεξιός και δεν θα σας παραχωρηθεί τίποτε.

…Όλοι οι οπαδοί της στασιμότητας στη Ελλάδα, που αγωνίζονται αποκλειστικά και μόνο για τη διατήρηση των κεκτημένων, οφείλουν να υιοθετήσουν τον λόγο του κινήματος σε σημείο που ο αριστερισμός έγινε η γεροντική ασθένεια του σοσιαλισμού. Αυτή η καινούργια παρελθοντολατρεία, η τυλιγμένη στην γλώσσα των αβράκωτων, είναι αρκετά αποπροσανατολιστική σε πρώτη προσέγγιση, αφού ανακατεύει επαναστατικά συνθήματα με συντεχνιακές διεκδικήσεις. Κυρίως εκδηλώνει τον ίδιο τρόμο απέναντι στην πορεία του χρόνου και στις μεταμορφώσεις του κόσμου. (...)

Έτσι βλέπουμε γέρους απόμαχους του Πολυτεχνείου, καταπονημένους αυλοκόλακες, που έχουν κάνει όλων των ειδών τους συμβιβασμούς, όλων των ειδών τις χαμέρπειες, να αναλαμβάνουν πάλι υπηρεσία και να ξαναβυθίζονται στον αντικαπιταλισμό της νιότης τους: ριζοσπαστισμός της ανδρανάπαυσης. Παντού, σε όλες τις μεσαίες τάξεις, ευδοκιμεί ο “μπολσεβικισμός του γλυκού νερού”. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης, δημοσιογράφος, ηθοποιός που να μην θέλει να είναι ανατρεπτικός, ιδιαίτερα όταν επιδοτείται από το κράτος. (...) Ένα ολόκληρο τμήμα της διανόησης διακρίνεται για την άρνηση της προόδου, το μίσος για τη νεωτερικότητα, τις πεσιμιστικές προβλέψεις. Η ιερεμιάδα έχει γίνει κοινός παρονομαστής των ελίτ. (...)

«Η Ελλάδα εισέρχεται στον παγκόσμιο καπιταλισμό μονάχα κάτω από το πρίσμα της αρνητικότητας, μέσα από μια πληθώρα αναθεμάτων. (...) Κάθε νεωτερισμός, οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, τα βλαστοκύτταρα, οι νανοτεχνολογίες, γίνεται δεκτός με καχυποψία λες και φέρνει κάποιο διαβολικό αποτύπωμα. Οι διαδηλώσεις ενάντια στις εκπαιδευτικές ή συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις… απέδειξαν πως εκείνοι που σήμερα αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του κόμματος του φόβου είναι οι νέοι, οι φοιτητές: μια ολόκληρη γενιά θα ήθελε να αρχίσει τη ζωή της με εξασφαλισμένο ένα επάγγελμα και μια σύνταξη! Οι Έλληνες φοβούνται τον κόσμο, φοβούνται τους άλλους, κι ακόμη περισσότερο φοβούνται τον φόβο τους. (...) Ενστικτώδης “καταστροφισμός”: ένα πιθανό κακό θεωρείται αυτομάτως σαν αναπόφευκτο και συνεπώς σχεδόν τετελεσμένο. Σήμερα μας σκανδαλίζουν τα ζεστά καλοκαίρια και οι κρύοι χειμώνες. Ο ουρανός μας χρωστάει ομαλές κλιματολογικές συνθήκες». (...)

«Το κυρίαρχο φάντασμα στην αρένα της πολιτικής και της διανόησης είναι το φάντασμα της συνομωσίας: ένας κοινός σε όλους τρόπος σκέψης καταγγέλλει τους δράστες της σκευωρίας ενάντια στη Ελλάδα. Μια λέξη εκφράζει αυτό το συναίσθημα του τρόμου, μια λέξη που έχει γίνει αισχρή όπως ο φασισμός και η παιδοφιλία: η λέξη φιλελευθερισμός. Το τι εννοούμε με αυτόν τον όρο είναι πολύ μυστηριώδες. (...) Αν υπάρχει μια γενική θέση στη Ελλάδα, μια κοινή γλώσσα, αυτή είναι ο τρόπος με τον οποίο όλα ανεξαιρέτως τα στρατόπεδα, ακόμη και ο αρχηγός του κράτους καθυβρίζουν αυτή τη θεωρία. (...) Αυτό οδηγεί την άκρα Αριστερά, ως προς το θέμα του κοινωνικού προβλήματος, στο να ζητά περισσότερο την τιμωρία των προνομιούχων παρά τη βελτίωση της μοίρας των πάντων. Πρέπει να τιμωρήσουμε τους πλούσιους: οι φτωχοί θα κερδίσουν από αυτό μια συμβολική ικανοποίηση.

Αυτή η αλλεργία απέναντι στον φιλελευθερισμό στρέφεται στη συνέχεια κατά των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός είναι ο εχθρός μας, εννοείται συμβολικά, έστω κι αν τα δύο μας έθνη δεν πολέμησαν ποτέ μεταξύ τους.»

________________________________________________

Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τον Πασκάλ Μπρυκνέρ για την σημερινή Γαλλία (στο βιβλίο του: Η Τυραννία της Μεταμέλειας, εκδ. Αστάρτη). Ο Πάσχος Μανδραβέλης το ανθολόγησε στην χθεσινή Καθημερινή και εγώ το αντέγραψα, βάζοντας όπου Γαλλία, Ελλάδα (και όπου Μάης 68, Πολυτεχνείο).

Να γιατί φωνάζαμε: «Ελλάς-Γαλλία – Συμ-μα-χία!».

Αντίρρηση;