Ξυπνάω πάντα πολύ πρωί, και περνάω αρκετές ώρες μόνος. Είναι δύσκολη ώρα αυτή του πρωινού, σου έρχονται πολλά στη μνήμη, κυρίως τα ανεκπλήρωτα. Όλα όσα υποσχέθηκες και δεν έκανες, όλα αυτά που σου έταξαν και δεν έγιναν. Περνάνε τα χρόνια και τα δεύτερα γίνονται περισσότερα από τα πρώτα.

Φταις κι εσύ με την καταραμένη διακριτικότητά σου (ή μην είναι ψωροπερηφάνεια;). Το ένα βιβλίο σου που θα κυκλοφορούσε «οπωσδήποτε» πριν τις γιορτές (και ούτε καν ένα τηλεφώνημα δικαιολογίας) το άλλο που θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει πριν μήνες, η σειρά τα εξώφυλλα που θα ήταν «ανυπερθέτως» έτοιμα τον Μάιο και μετά τον Σεπτέμβριο κι ακόμα τα περιμένεις…

Κι εσύ ούτε ένα τηλεφώνημα να ρωτήσεις: «τι έγινε με αυτά;». Λες και ζητάς εκδούλευση – λες και σου κάνουν χάρη. Εκατομμύρια έχουν κερδίσει οι εκδότες από σένα… Αλλά εσύ, ο τόσο μαχητικός για τα δικαιώματα των άλλων, γίνεσαι ανύπαρκτος για τα δικά σου.

Σήμερα στην πρωινή μοναξιά θυμήθηκα τους εκδότες μου. Δηλαδή τη δική μου ανικανότητα να τους χειριστώ. Πάλι καλά. Άλλες φορές ανακαλώ πράγματα που πονάνε περισσότερο…

_____________________________________________

Υ. Γ. Ένας επίσης πρωινός αναγνώστης μου θύμισε πως είναι Χριστούγεννα και θα έπρεπε κανονικά να απευθύνω ευχές. Ευχές λοιπόν (δεν κοστίζουν) αλλά ελπίζω για τα Πρωτοχρονιάτικα να επανέλθω.