Σήμερα το πρωί το Τρίτο άνοιξε το πρόγραμμά του με δύο «χιλιοπαιγμένα» έργα: την Σονάτα της Ανοίξεως του Beethoven και το κοντσέρτο για πιάνο σε ρε ελάσσονα (αρ. 20) του Mozart.

Τα έχω ακούσει εκατοντάδες φορές αλλά δεν παύουν κάθε φορά να ακούγονται σαν καινούργια. Ακόμα και στην ίδια εκτέλεση – πόσω μάλλον που υπάρχουν δεκάδες καλές ερμηνείες για το καθένα.

Να κάτι μοναδικό στην μεγάλη μουσική. Δεν μπορείς να ξαναδιαβάσεις το ίδιο βιβλίο πάνω από δύο φορές (και με απόσταση χρόνου) ενώ και ο ωραιότερος πίνακας κάποτε εξαντλείται και συνηθίζεται.

Η μεγάλη μουσική σαν καθαρή αίσθηση (να μην πω συναίσθημα) δεν έχει το φορτίο περιττών που δημιουργεί την ανία της επανάληψης.

Από τις άλλες τέχνες ίσως μόνο η ποίηση αντέχει περισσότερο σε αναγνώσεις. Αλλά μήπως η καλή – καθαρή – ποίηση δεν είναι μουσική με λέξεις;