Μου ζήτησαν να υπογράψω μία «Διακήρυξη» με τίτλο:

«Ώρα ευθύνης για τους Έλληνες πολίτες: Για μια ριζική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού».

Η διακήρυξη αφού προχωρήσει σε σωστές (αλλά χιλιοειπωμένες) διαπιστώσεις για την αναποτελεσματικότητα και σήψη του παρόντος σκηνικού, σαλπίζει για την ανατροπή του. Ζητάει την κινητοποίηση του λαού. Κλείνει με ένα όραμα που όλοι θα το υπογράφαμε.

«Οραματιζόμαστε,

-        Ένα ελληνικό κράτος αξιοκρατικό και λειτουργικό, σύγχρονο, εξυπηρετικό  και φιλικό προς τον πολίτη, με στελέχη πεπαιδευμένα, ικανά και έντιμα.

-        Μια κοινωνία δημιουργική, παραγωγό πολιτισμού αντάξιου της ιστορικής κληρονομιάς μας.

-        Μία εθνική οικονομία διεθνώς ανταγωνιστική, που να στηρίζεται στις αρχές της αειφορίας και της αλληλεγγύης.

-        Πολιτικές δυνάμεις που θα συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, ικανές να αντιμετωπίσουν τα σύνθετα προβλήματα της εποχής μας.

-        Μια Δημοκρατία των Πολιτών, που θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μια νέα εποχή ακμής».

Αλλά πώς, από την μία μέρα στην άλλη, θα γίνουν αυτά τα θαύματα; Με ποιον λαό; Θα κάνουμε εισαγωγή Σκανδιναβών; Μα το πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος ο λαός είναι στην συντριπτική πλειοψηφία του και διεφθαρμένος και αναποτελεσματικός. Δεν φταίει, έτσι τον μάθανε. Η παράδοση, η οικογένεια, η παιδεία, το σύστημα.

Οι Δυτικοί κάνανε έξη και επτά αιώνες για να φτάσουν στην «Κοινωνία των Πολιτών». Εμείς είμαστε ακόμα στην αρχή – ούτε την θρησκευτική μας Μεταρρύθμιση δεν έχουμε κάνει.

Όλοι ξέρουμε πως η λύση βρίσκεται στην παιδεία. Όχι μόνο των παιδιών, αλλά όλων μας. Αλλά η παιδεία χρειάζεται χρόνο (πολύ) και δασκάλους. Οι σημερινοί αναπαράγουν την μιζέρια.

Να υπογράψω λοιπόν την διακήρυξη: αν μη τι άλλο προσφέρει εκτόνωση. Αλλά να συνειδητοποιούμε πως είναι μόνο ένα πετραδάκι και το οικοδόμημα που οραματιζόμαστε, πύργος τεράστιος.