Με ρωτάνε τελευταία: γιατί δεν γράφεις κάτι για το ασφαλιστικό;

Το θέμα δεν με αφορά καθόλου, ούτε γενικά ούτε ατομικά. Βλέπω τον κόσμο να παθιάζεται για την σύνταξή του και απορώ. Νέοι άνθρωποι, πριν καλά-καλά ξεκινήσουν να δουλεύουν, ασχολούνται με το τι θα πάρουν όταν θα φύγουν.

Για μένα θα ήταν καταδίκη να συνταξιοδοτηθώ. Να μην εργάζομαι; Την άλλη μέρα θα πέθαινα από την πλήξη.

Θα μου πείτε: εσένα σου αρέσει η δουλειά σου, άλλοι την βλέπουν σαν αγγαρεία. Και αυτοί όμως θα μπορούσαν πριν καταλήξουν στο ευγηρίας, το καφενείο ή τα παγκάκια του Ζαππείου, να βρουν κάτι άλλο να κάνουν που και εισόδημα να τους δίνει και ενδιαφέρουσα απασχόληση.

Γενικά αυτό το υποχρεωτικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης το θεωρώ πληγή. Μία ζωή πληρώνεις και εσύ και ο εργοδότης σου ένα κάρο λεφτά, που μόνο στην ασφάλιση και την περίθαλψη δεν πάνε. Γίνονται μισθοί κηφήνων, έξοδα γραφειοκρατίας, μίζες και δομημένα ομόλογα. Στην δική μου ιδανική πολιτεία ο εργαζόμενος θα ήταν ελεύθερος να διαχειρίζεται ο ίδιος αυτά τα χρήματα και να φτιάχνει το δικό του ασφαλιστικό πρόγραμμα. Να τα αποταμιεύει, να τα καταθέτει στην Τράπεζα ή σε ιδιωτική ασφάλιση – ή αν προτιμάει να τα ξοδεύει σαν τζίτζικας κατά το γούστο του.

Προσωπικά θεωρώ μεγάλο επίτευγμα το ότι κατάφερα επί δεκαετίες να μην πληρώσω δραχμή για ασφαλιστικές εισφορές και να παραμείνω εντελώς ελεύθερος και ανασφάλιστος. (Παλιά η ασφάλιση δεν ήταν υποχρεωτική για τους επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες). Τα χρήματα που θα πλήρωνα στα Ταμεία τα έχω επενδύσει μόνος μου και σίγουρα θα με καλύψουν για αρκετά χρόνια μετά τα εκατό, όταν (ίσως) θα δυσκολεύομαι πια να δουλέψω.

Aν και μάλλον θα έχω πεθάνει πριν, εργαζόμενος.