Mου γράφει η Αφροδίτη (θεά του blog):
«Κι εκεί έρχομαι στο άλλο που δεν έγραψες, το πιο ουσιαστικό:
την επαφή σου με τον κόσμο.
Αυτή δεν την έπιασες. «Tο μπλογκ μου λείπει», είναι γενικό. Εγώ σου γράφω για τον κόσμο. Την ανταπόκριση. Όλους όσοι μπήκαν και σου ζέσταναν τις μέρες».
.
Νιώθω σαν τον Πρόσπερο στο τέλος της «Τρικυμίας»:
.
Our revels now are ended. These, our actors,
As I foretold you, were all spirits and
Are melted into air, into thin air:
Πραγματικά: όλοι οι bloggers, μαζί τους κι εγώ, μου φαίνεται σαν να ήταν (και ήταν) ασώματα ξωτικά και να διαλύθηκαν στον αέρα.
We are such stuff
As dreams are made of, and our little life
Is rounded with a sleep.
.
Ύπνος με ανήσυχα όνειρα.
Κι εγώ, σαν τον μάγο Πρόσπερο, αποκηρύσσω πια την μαγεία, σπάζω και θάβω το ραβδί μου – και πετάω στους βυθούς το βιβλίο της «Σολωμονικής», που μας είχε όλους γητέψει για δεκαπέντε μήνες:
But this rough magic
I here abjure… I’ll break my staff
Bury it certain fathoms in the earth,
And deeper than did ever plummet sound
I’ll drown my book.
______________________________________________
(William Shakespeare: The Tempest, Acts IV and V).
