«Ο Έγελος παρατήρησε κάπου ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα ή πρόσωπα συμβαίνουν κατά κάποιον τρόπο δύο φορές. Όμως ξέχασε να προσθέσει: Την πρώτη φορά ως τραγωδία, την δεύτερη ως φάρσα».
Η γνωστή εναρκτήρια φράση του Karl Marx από το βιβλίο του «Der achtzehnte Brumaire des Louis Bonaparte», που μόλις μετέφρασα, στοιχειώνει την σκέψη μου.
Αν η δεύτερη φορά εμφανίζεται ως φάρσα – η τρίτη τι θα είναι;
Κατακλυσμός emails που σχολιάζουν την πρόταση των φίλων bloggers για την δημιουργία του Doncat & Friends. Μου έρχονται ανάμικτες αντιδράσεις. Οι περισσότεροι είναι υπέρ – όμως υπάρχουν πολλοί με αντιρρήσεις και είναι σοβαρές.
Δεν εμπιστεύονται την κρίση 4 ή και περισσότερων ανώνυμων moderators. Φοβούνται ότι η ουσία του blog θα μετατοπιστεί από το θέμα στην διαδικασία. Ποιος έκοψε τι και γιατί.
Μου γράφει ο Giant13:
«Όσοι σχολίαζαν στα μπλόγκ σου, ήξεραν πως τα γραφόμενα τους σίγουρα θα διαβαστούν και κριθούν από τον Δήμου. Όσο καλοί και άριστοι να είναι οι φίλοι που αναφέρεσαι, μπορεί να διασφαλίσουν το αδιάβλητο του χειρισμού της moderation;
Τα κριτήρια διαγραφής σχολίων θα περνούν από 4διαφορετικές κρίσεις, αφού όπως γράφουν και οι ίδιοι,θα παρακολουθούν το μπλόγκ με βάρδιες, άρα μπορεί να τυχαίνει, να επεμβαίνει ο καθένας χωριστά.
Δηλαδή θα λειτουργεί μοντερέσι τεσσάρων ταχυτήτων. Το σπουδαιότερο: τα μέχρι τώρα κομμένα σχόλια ήταν πράξη του Νίκου Δήμου, το ανέφερες και το γνωρίζαμε όλοι. Πιστεύαμε και πιστεύουμε στην δημοκρατικότητα του πνεύματος και της σκέψης σου. Τώρα όμως; πώς θα νοιώθει κάποιος όταν ξέρει πως τα σχόλια ελέγχονται από 4 ανώνυμους, όσο σωστοί και αν προσπαθούν να είναι;
Η γνώμη μου είναι πως ακούγεται κάπως άσχημα, επειδή πιστεύω μάθαμε τα μπλόγκς του Γάτου, σαν κάτι πολύ δικό του που είχαμε την τύχη να διαβάζουμε, μαθαίνουμε, σχολιάζουμε. Δεν μου αρέσει σε καμιά περίπτωση, να μεταμορφωθούν σε ιντερνετική εφημερίδα με πολλούς administrators».
Η άλλη άποψη από τον Proinos:
«Το κρίσιμο θέμα είναι να συνεχίσει να λειτουργεί ένας επισκέψιμος τόπος με post που γράφετε και σχόλια από εκατοντάδες φίλους και τα οποία μάλιστα διαβάζουν πολλαπλάσιοι. Να συνεχίσει, με όρους που σας καλύπτουν πρακτικά, ηθικά και δημιουργικά.
Σε κάποιους θα αρέσει, σε άλλους όχι. Όπως άλλοι έφυγαν μετά το πρώτο blog, άλλοι μετά την εμφάνιση του σαλτάρω, άλλοι με την moderation, άλλοι γιατί παρεξηγήθηκαν, κλπ.
Δεν πρόκειται εδώ για το υπέρτατο αγαθό "του αδιάβλητου της moderation"...
Πρόκειται για τη βούληση πολλών να συνομιλούν μαζί σας και μέσα από την παρουσία σας, μεταξύ τους.
Προτιμότερο από την ανεξήγητη (από πλευράς προθέσεων) σιωπή, μια (λιγότερο) ανεξήγητη moderation εκτός χειρών ΝΔ».
Η δική μου θέση:
Αν είναι να ξαναρχίσει το doncat πρέπει να συνεχίσει όπως ήταν. Αλλιώς θα επανέλθει σαν φάρσα – ή σαν απομίμηση του εαυτού του.
Το ερώτημα είναι: το μπορώ; Έχω την ψυχική (αλλά και την σωματική) αντοχή να το κάνω;
Νομίζω πως όχι. Πιστεύω ότι ο κύκλος ζωής του doncat έχει κλείσει και πως ανήκει πια στην ιστορία του ελληνικού blogging. Όλοι (και πρώτος εγώ) οφείλουμε να κάνουμε θεραπεία απεξάρτησης.
ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΠΑΡΕΑ!
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του doncat ήταν το ότι συγκέντρωσε ένα κόσμο σπουδαίων σχολιαστών. Και αυτή η κοινότητα δεν πρέπει να χαθεί.
Σε αυτό θα βοηθούσε ίσως η δημιουργία ενός Doncat&Friends (δεν θα ζητήσω δικαιώματα). Εγώ θα γράφω στα «Επίκαιρα», αλλά, αν ανοίξει ένα τέτοιο blog, μπορεί τα κείμενα να μεταφέρονται και να σχολιάζονται εκεί - κοντά στα άλλα post που θα γράφει η παρέα. Και ευχαρίστως, όποτε μπορώ, θα σχολιάζω και θα απαντώ, ως επισκέπτης-γάτος.
Υ. Γ. Για μένα το πρώτο ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι η ηρεμία και η ξεκούραση. Τελικά η συζήτηση για τη συνέχεια ή τα υποκατάστατα του blog έχει γίνει χειρότερη από το blog. 76 emails πήρα μόνο σήμερα! Ας με συγχωρήσουν οι αλληλογράφοι - δεν μπορώ να απαντώ σε όλους. Χαλαρώστε, μήπως χαλαρώσω κι εγώ.
