Από μία παρέα bloggers πήρα το ακόλουθο email:

«Πήγατε για ψάρεμα διότι, όπως γράφετε, δεν αντέχατε πια: "24 ώρες moderation (είχα χάσει τη ροή της ζωής μου και τον ύπνο μου) λογοκρισία (αδιανόητη λειτουργία για μένα) και βλακώδεις αντιπαραθέσεις - μόνο για κόντρα".

Αν αυτά τα αναλαμβάναμε εμείς;

Εσείς θα γράφετε τα post σας – όποτε σας κάνει κέφι – μερικά σχόλια, και τα υπόλοιπα τα αφήνετε σε μας. Εμείς θα κάνουμε (με βάρδιες) moderation, θα φροντίζουμε να μην υπάρχουν προσβλητικά και επιθετικά σχόλια και άγονες κόντρες. Σε μας θα πέφτει το βάρος και η ευθύνη της "λογοκρισίας".

Θα μας εμπιστευθείτε το doncat;

Βέβαια δεν θα πρέπει πια να λέγεται doncat μια και θα μας δώσετε  τα κλειδιά του και ένα μέρος της ευθύνης του. Προτείνουμε να ονομάζεται doncat & friends.

Φυσικά θα προτιμούσαμε μία επιστροφή στα παλιά – αλλά την βλέπουμε δύσκολη. Από ολότελα όμως…»

Υπογράφουν 4 άριστοι bloggers.

Ομολογώ πως ούτε θα το σκεπτόμουνα αν δεν υπήρχε αυτή η ροή των μηνυμάτων (αυξάνεται αντί να φθίνει) που με έχει οδηγήσει στο να νιώθω τύψεις. Να αισθάνομαι ένοχος διότι στέρησα το doncat από τους καλούς bloggers.

«Δώστε το doncat στον λαό!». (Ή τουλάχιστον σε μερικούς εκπροσώπους του).

Είναι αυτή η λύση;