Μετά απο 20 μήνες, 413 posts και μερικές δεκάδες χιλιάδες σχόλια, η εποχή των blogs έκλεισε για  μένα.

Θα πείτε: δεν είναι η πρώτη φορά που το λες - τα έχουμε ξαναδιαβάσει αυτά.

Ακριβώς για τον ίδιο λόγο τα έχετε ξαναδιαβάσει: οι επιθέσεις των "γνωστών αγνώστων" κάθε φορά με έφερναν στο όριο και τα παρατούσα. Ύστερα, από την μία πλευρά η μοναξιά, από την άλλη οι καλοί φίλοι, με έπειθαν να ξαναπροσπαθήσω.

Μόνο που όλα αυτά δρούν σωρευτικά. Το ποτήρι ξεχείλισε μία δύο φορές - στο τέλος έμεινε ξέχειλο.

Αμφιβάλλω αν θα έχω το θάρρος κα την δύναμη να ξαναδοκιμάσω.

Παρηγοριέμαι στην σκέψη ότι αφήνω πίσω μου ένα έργο τεράστιο σε όγκο και πλούτο - το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο βιβλίο που έχω γράψει. Θα ήταν πιο σωστό να πω "που έχουμε γράψει", γιατί τα δικά μου κείμενα στάθηκαν αφορμές για πολλά και αξιόλογα σχόλια τρίτων.

Οι "γνωστοί-άγνωστοι" (ή μήπως πρέπει να λεω ο "γνωστός-άγνωστος") κατάφεραν να σταματήσουν αυτό το έργο (αναρωτιέμαι: γιατί;) με τον ίδιο τρόπο που ένας οιοσδήποτε Ηρόστρατος μπορεί με ένα δαυλί να κάψει μία πόλη.  Χρειάζεται πολύς κόπος για να χτίσεις, αλλά ελάχιστος για να καταστρέψεις.

Το σταμάτησαν αλλά δεν το ακύρωσαν. Θα μένει εκεί και θα τους ενοχλεί με την παρουσία του. Σε άλλους πολλούς θα χαρίζει λίγη από την γοητεία που εξέπεμπε όσο ζούσε - και που τραβούσε τόσο κόσμο κοντά του.