Λοιπόν τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.

α) Τεμπέλιασα. Μετά από δεκαπέντε μήνες στην τσίτα, χαλάρωσα και είμαι ευτυχής. Παίζω με τα τεχνο-παιχνίδια μου, διαβάζω, μαστορεύω, φωτογραφίζω. Είχα καιρό να απολαύσω τέτοια πράγματα. Η ιδέα του να επανέλθω στην πίεση του blogging δεν με ελκύει καθόλου.

Οι εναλλακτικές προτάσεις για «χαλαρό blogging» (μία φορά την εβδομάδα), με επιλογή σχολίων ή και σχολιαστών, μου φαίνονται ξενέρωτες. Σε σχέση με το παλιό, θα μοιάζει χαμομήλι μετά από τσίπουρο.

β) Η σύγκριση με το παλιό είναι το άλλο πρόβλημα. Μπορεί να με κούρασε και να με έδιωξε στο τέλος – αλλά ήταν μοναδικό σε δυναμισμό, πλούτο και ποικιλία. Κάθε συνέχεια θα συγκριθεί αναγκαστικά με αυτό και θα θεωρηθεί έκπτωση.

Ο καθένας μας θέλει να φύγει από την σκηνή όσο ακόμα τον χειροκροτούν – όχι όταν αρχίσουν να τον λυπούνται.

Θα ήθελα με κάποιον τρόπο να κρατήσω την επαφή με τους αγαπημένους μου σχολιαστές (γιατί πια μόνον αυτό με ενδιαφέρει). Προς το παρόν γράφω σημειώματα στα «Επίκαιρα» και παίρνω email. Είναι κι αυτή μία μορφή επικοινωνίας, αλλά βέβαια ατελής – μια και δεν υπάρχει διάλογος ούτε δημοσιότητα.

Δώστε μου χρόνο. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα – αλλά για οτιδήποτε θα χρειαστώ χρόνο.