Κατάθλιψη με πιάνει όταν αντικρίζω το τοπίο ΠΑΣΟΚ. Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του και μόνον όταν ο  Γιώργος Παπανδρέου έκανε  το «φιλελεύθερο άνοιγμα» τον υποστήριξα – για να απογοητευθώ πάραυτα μετά. Από την τόλμη του ανοίγματος προς τον Στέφανο Μάνο, ο Γ. Π. ανέκρουσε πρύμναν (όπισθεν ολοταχώς!) ως που κατέληξε στον …Λαλιώτη.

Και τώρα;

Τρεις υποψήφιοι, ο ένας πιο ακατάλληλος από τον άλλο. Μα, ολόκληρη παράταξη, δεν μπόρεσε να βρει έναν ικανότερο και συμπαθέστερο;

Ο Καλός είναι πράγματι καλός, αλλά αδύναμος και ανύπαρκτος. Τριάμισι χρόνια περιφερόταν στο κόμμα, αιωρούμενος σαν το φάντασμα του Άμλετ, διστάζοντας και αμφιβάλλοντας. Κι όταν αποφάσιζε, ήταν συνήθως η λάθος απόφαση. Άχρους και άοσμος, ποτέ δεν έδωσε την αίσθηση μίας πραγματικής παρουσίας.

Ο Κακός σε τρομάζει. Δυναμικός ίσως, αλλά αλαζόνας, υπερόπτης και με μία υφέρπουσα μοχθηρία στην έκφραση και την συμπεριφορά του. Συγχρόνως, ενώ επαγγέλλεται τον ριζοσπάστη, στα πεπραγμένα του υπάρχουν μόνον απραξία ή άκρως συντηρητικές επιλογές. Όσο για το επιχείρημα ότι αυτός είναι ο «Αντι-Καραμανλής» δεν με πείθει. Αυτές οι «αντί-» επιλογές σπάνια λειτουργούν. Επιπλέον δεν είναι συμπαθής στο κοινό – κι αυτό βαραίνει.

Ο Άσχετος είναι έντιμος, σωστός, ήπιος, αλλά …άσχετος. Δεν πρότεινε τον εαυτό του με σκοπό να εκλεγεί, αλλά για να σπάσει την πόλωση – και πολύ καλά έπραξε την στιγμή που το έκανε.

Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν από τους τρεις ούτε ως αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ούτε ως μέλλοντα Πρωθυπουργό. Είναι που είναι άλυτο σταυρόλεξο η Σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση στον σημερινό κόσμο, μόνο ένας χαρισματικός αρχηγός θα μπορούσε να την ζωντανέψει. Φοβάμαι πως, όποιος και να εκλεγεί, ελάχιστα θα βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ και τον τόπο. Και για το ΠΑΣΟΚ δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, αλλά για τον τόπο; Μία ουσιαστική εναλλακτική πρόταση στον Καραμανλή θα είχε ζωτική σημασία.