Δεκατέσσερις ημέρες από το τελευταίο «Επίκαιρο», οκτώ από το τελευταίο post στο dontech – τι γίνεται;

Μετά την τρικυμία, η γαλήνη. Στο blog μπαίνει πια μόνο ο «Σαλτάρω» (ακαταπόνητος, γράφει δεκάδες σχόλια – κι ας κόβονται). Στην αλληλογραφία ζήτημα αν ένα γράμμα στα εκατό (spam) είναι για μένα.

«Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς, απ’ τον αγέρα» όπως έγραψε ο Παπαντωνίου.

(Και τι αέρας, σήμερα. Θύελλα!).

Ήταν δύσκολη αυτή η σταδιακή κάθοδος στην μοναξιά. Είχα ζήσει μία ζωή μοναχικός. Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα μεγάλο θορυβώδες σπίτι με γιαγιάδες, παππούδες, αδέλφια, φίλους, γειτόνους, παιδιά και αγγόνια. Έζησα εκεί είκοσι μήνες. Νοστάλγησα την ησυχία. Αλλά είχα εθιστεί. Κι έπρεπε σιγά-σιγά να ξαναγυρίσω στην απομόνωση.

Ήταν ηθελημένη. Με είχε κουράσει η φασαρία, η οχλαγωγία. Ίσως γέρασα. Ίσως πάλι να είναι μία προσωρινή αντίδραση και να επιθυμήσω αργότερα μεγαλύτερη ζωντάνια γύρω μου.

Εδώ, στο γνωστό υπόγειο, με πολλά βιβλία, μουσικές, ταινίες, (και αθόρυβες γάτες, συμβολα μοναξιάς) ανακαλύπτω πάλι την ηδονή του να είσαι δέκτης.

Το αντίθετο από ότι έγραψε ο Σεφέρης:

«Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα

τη μοναξιά, δεν γύρεψα μια τέτοια απαντοχή…»

Καμία απαντοχή. Απολαμβάνω τους ήχους της σιγής.