Μόνιμη αδυναμία μου και πάθος: το «ωραίο» φύλο. Όχι μόνο ερωτικά. (Αν και είναι ελάχιστες οι στιγμές στην ζωή μου που δεν ήμουν ερωτευμένος). Από κάθε άποψη, το «εσύ» στην ζωή μου ήταν πάντα γυναίκα.

Φίλη. Σύντροφος. Παρέα. Συνομιλήτρια ή ερωμένη (συχνά και τα δύο, ταυτόχρονα). Μου πάει ο θηλυκός νους. Είναι πιο σωστός και πιο δοτικός.

Γιατί, όπως έγραψε ο Yeats, μία γυναίκα δεν απορρίπτει το Άλλο:

May God be praised for woman

That gives up all her mind,

A man may find in no man

A friendship of her kind

That covers all he has brought

As with her flesh and bone, 

Nor quarrels with a thought

because it is not her own.

Η αποκορύφωση της λατρείας μου για την γυναίκα ήταν μοιραίο να ολοκληρωθεί στο blog μου. Δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση πως οι πιο λαμπερές και δυνατές παρουσίες ανάμεσα στους σχολιαστές, ήταν θηλυκές.

Άραγε ήταν τυχαίο; Ή ήρθαν επειδή γνώριζαν; Ή επειδή διαισθάνθηκαν πως ήταν κάτι παραπάνω από καλόδεχτες;

Έτσι έγινε το μεγάλο παράδοξο: ο αιώνια ερωτευμένος κατάφερε στα τελευταία του χρόνια να γίνει πολύ-ερωτικός. Ταυτόχρονα γοητευμένος από πολλές, πότε ονειρευόταν τις φαντασιώσεις της Αφροδίτης, την κομψότητα της Blade Runner, την στοργή της Παράγραφος, την σοφία της Αθανασίας, την ζωντάνια της Ζωής, την τρυφερότητα της Φιλομήλας, την καλλιέργεια της Γεωργίας Σάνδη, την γλύκα της Ιουλίας…

(ας σταματήσω εδώ ώστε να είναι πολλές αυτές που θα αφήσω απέξω – να μην κατηγορηθώ για μεμονωμένες παραλείψεις).

Ξαναγυρίζω στον Yeats. Γέρασε ερωτευόμενος και ερωτευμένος. Στο A Prayer for Old Age έγραψε:

I pray –

That I may seem, though I die old,

A foolish, passionate man.

Έτσι κι εγώ – ανόητος και ανόητα παθιασμένος.  Τι γλύκα και τι χαρά μου έχουν δώσει οι γυναίκες ! Όταν τις σκέπτομαι:

So great a sweetness flows

I shake from head to foot.

Να είστε καλά, κυρίες του blog. Σας αγαπώ! Όλες.