Παίρνω πολλά e-mail. Tα περισσότερα αρχίζουν ή τελειώνουν με την φράση: θυμηθείτε με αν κάνετε κλειστό blog.

"Θυμηθείτε με". Επίκαιρο να το διαβάζει κανείς την Μεγάλη Πέμπτη. Και να μην είσαι "Κύριος" - και να μην βλέπεις κάποια "Βασιλεία" στον ορίζοντα.

Όσο περνάνε οι μέρες η διάθεσή μου γίνεται όλο και πιο αντιφατική. Από την μία το blog μου λείπει περισσότερο, από την άλλη γίνεται πιο απόμακρο, σχεδόν εξώκοσμο. Μου φαίνεται απίθανο να ξαναμπω σε ένα τέτοιο μαραθώνιο, οιασδήποτε μορφής.

Και κάτι ουσιαστικό: νομίζω ότι το blog είχε κάνει τον κύκλο του. Ό,τι και να το διαδεχθεί τώρα θα φανεί σαν χλωμή απομίμηση, ξαναζεσταμένο φαγητό. Καλύτερα που έφυγε όσο ήταν στα επάνω του.

Αν υπάρξει διαδοχή, θα είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Η επανάληψη μπορεί (κατά την ρήση του Μαρξ) να είναι μία φάρσα.

Προς το παρόν πάντως τα παλιά καλά "Επίκαιρα" αναλαμβάνουν το ρόλο του ενδιάμεσου. Εδώ θα μπορείτε να με διαβάζετε - ελπίζω, αρκετά συχνά.