Δίπλα στο Πρώτο Νεκροταφείο υπάρχει ένα μικρό πάρκο. Λέγεται «Άλσος Λογγίνου». Η οδός Λογγίνου είναι ένας πλακόστρωτος πεζόδρομος, που ξεκινάει από το παρκινγκ του Νεκροταφείου, ανάμεσα στα ανθοπωλεία. Αριστερά της είναι σπίτια (μερικά όμορφα) και δεξιά της το πάρκο, ανηφορικό, με πολλά δρομάκια.

Εκεί στο Άλσος συνηθίζω να πενθώ. Πάω στο κοιμητήριο πριν την κηδεία, συλλυπούμαι, και όταν αρχίζει η νεκρώσιμη ακολουθία, αποσύρομαι διακριτικά. Δεν αντέχω όλη αυτή την εκκλησιαστική τρομοκρατία που ξεκινάει με το «ου ζήσεται άνθρωπος και ουχ αμαρτήσει». Ούτε τις μάταιες υποσχέσεις «τόπων χλοερών».

Περπατώντας λοιπόν στο Άλσος σήμερα, σκεπτόμουν την νέα κοπέλα που έφυγε τόσο νωρίς, την Μαρία Κατοχιανού, σύζυγο και συνεργάτιδα του παλιού μου φίλου Θόδωρου Σπίνουλα. Μία όμορφη, ζωντανή, πανέξυπνη μητέρα, που εξαφανίστηκε από την ζωή αφήνοντας πίσω απαρηγόρητους ανθρώπους.

Απαρηγόρητους. Γιατί τι να πεις και τι να προσφέρεις για φάρμακο σε αυτό τον πόνο;

Αμηχανία φοβερή με πιάνει όταν βλέπω τους χαροκαμένους, πως είναι μόνοι τους μέσα σε τόσο κόσμο.

Το άλσος ήταν γεμάτο φωνές αόρατων πουλιών και παιδιών. Ο Λογγίνος, ο αρχαίος νεοπλατωνικός φιλόσοφος, φιλοξενούσε ζωή.