Εκτός από την δυσκολία μου να συμφιλιωθώ με το χρόνο (ακόμα αδυνατώ να συμπεριλάβω τον εαυτό μου στην κατηγορία: «γέροι») έχω τώρα να παλέψω και με το βάρος μου.

Πρέπει να είμαι ένας από τους λίγους ανθρώπους που το βάρος τους κυμάνθηκε τόσο πολύ κατά την διάρκεια της ζωής τους. Παιδί ήμουν αδύνατος (και πως αλλιώς – ήταν Κατοχή) έφηβος πάχυνα (υπερτροφία από την Μητέρα που ήθελε να αντισταθμίσει τις ελλείψεις της Κατοχής) φοιτητής χοντρός, νεοσύλλεκτος αδύνατος κ.ο.κ. Η διακύμανση του βάρους μου ήταν πάνω από τριάντα τα εκατό. Με ύψος 1.73 κινήθηκα ανάμεσα στα 62 και τα 92 κιλά.

Ένας γνωστός μου γιατρός υποστηρίζει ότι το βάρος είναι σαν την Μοίρα. Θα σε βρει πάντα. Το μέγιστο βάρος που έχεις γραμμένο στα γονίδιά σου, θα το φτάσεις, όση δίαιτα κι αν κάνεις.

Η δική μου μοίρα-βάρους φαίνεται πως έχει δραστηριοποιηθεί τελευταία. Ενώ δεν τρώω περισσότερο (ίσα-ίσα, προσέχω) τα κιλά μου ανεβαίνουν σταθερά προς το μάξιμουμ.

Θυμήθηκα τον ευφυέστατο Διονύση Ρώμα. Όταν τον ρώτησαν κάποτε γιατί ήταν κατηφής, απάντησε: «Λίγο το έχεις να είσαι, κοντός, χοντρός και Βαλκάνιος;»

Αυτά ο κόντε Ρώμας. Εγώ τώρα νιώθω γέρος, χοντρός και Βαλκάνιος. Που ίσως είναι ακόμα χειρότερο…