Σήμερα έλαβα ένα email από τον …Γιώργο Σεφέρη. Αυτό το όνομα είχε πάρει ο επιστολογράφος. Τρόμαξα για μια στιγμή: βλέπετε, τον γνώριζα τον μακαρίτη.

Ήταν πάντως το μόνο που δεν μου έγραφε για το blog. Όλα τα άλλα, δεκάδες πια, αφορούν την απουσία του doncat. Ο Λευτέρης μου στέλνει σεντόνια. Άλλοι παράπονα. Μερικοί αγανακτούν: μα τώρα βρήκες να το κλείσεις που έχουμε τόσα πράγματα να σχολιάσουμε!

Δίκιο έχουν. Αλλά δεν επέλεξα εγώ την ώρα και την πράξη. Σχεδόν έκλεισε μόνο του, όταν έμεινε από βενζίνα. Εξαντλήθηκα εγώ, ως καύσιμο. Και ακόμα δεν έχω ανεφοδιαστεί σε ενέργεια, για να αντέξω νέα εκκίνηση.

_____________________________________________

Διαφωνώντας με τον Ταρκόφκυ

Με το Ρώσο δημιουργό έχω μία αντιφατική σχέση. Με γοήτευσαν οι πρώτες του ταινίες – αλλά οι τελευταίες μου φάνηκαν αφόρητα τεχνητές και πεποιημένες. Στην δε «Θυσία», απλώς βαρέθηκα.

Διαβάζοντας ένα κείμενό του για την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη (ένα «ιερό» βιβλίο που συμβολίζει για μένα ό,τι πιο ταπεινό στον άνθρωπο: κακία, μίσος, εκδικητικότητα, σαδισμό) έπεσα σε μία αποκαλυπτική φράση. (Περιττό να πω ότι ο Τ. θαυμάζει την «Αποκάλυψη»):

«Ο άνθρωπος δεν ζει για να είναι ευτυχισμένος. Υπάρχουν πράγματα πιο σημαντικά από την ευτυχία!».

Σε μια φράση συμπύκνωσε όλη την διαφωνία μου με τους οπαδούς του υπερβατικού. Γιατί πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Ο άνθρωπος ζει για να είναι όσο γίνεται πιο ευτυχής. Κι αυτό ας μην το πάρουμε εγωιστικά: μπορεί κάποιος να γίνεται ευτυχής βοηθώντας τους άλλους. Τίποτα δεν είναι σπουδαιότερο από την λάμψη στα μάτια ενός παιδιού, την χαρά στο χαμόγελο μιας αγαπημένης γυναίκας.

Αυτοί που λένε πως ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για την ευτυχία – τον μισούν. Ή τον θεωρούν πειραματόζωο στα χέρια ενός σαδιστή Δημιουργού (που τον «δοκιμάζει»). Ή πάλι του υπόσχονται ευτυχία μεταθανάτιο – όπως στον γάιδαρο του Βάρναλη:

Αντραλίζομαι! Πεινώ!

Σουτ! Θα φας στον ουρανό.

Πόσο διαφωνώ με τον Ταρκόφσκυ!