Στην αρχή τα έβαζα σε χωριστό φάκελο (σαν ερωτική αλληλογραφία – που, μερικές φορές, ήταν…).

Μετά έγιναν τόσα, που ξεχνούσα να τα ταξινομήσω.

Τα email σας. Πολλά.

Διακόσια κάτι είναι στο φάκελο κι άλλα τόσα απέξω.

Γράμματα κάθε είδους: μελαγχολικά, παραπονιάρικα, απαιτητικά,  συμβουλευτικά, οργισμένα, νοσταλγικά, πιεστικά…

Φανταζόμουνα πως βαθμιαία θα εξασθενούσε η ροή τους – αλλά ήταν το Πάσχα. Μετά τις γιορτές, αυξήθηκαν.

Διαλέγω μερικά από τα τελευταία – και τα λιγότερο προσωπικά:

Αγαπητέ Ν.Δ,

Είπαμε να περιμένουμε αλλά όχι και έτσι...

(Έχω αρχίσει να διαβάζω «τα Νέα»...μέχρι που θα φτάσω δλδ...)

Γύρνα κοντά μας!

Μας λείπεις...

Με πολύ πόνο,

___________________________

Χρόνια Πολλά,

Μας λείπεις

Μάθαμε με το blog και τώρα, χωρίς αυτό

νοιώθουμε αμήχανα.

Καταλαβαίνω τους λόγους της απόφασης σου

και τους σέβομαι

Ταυτόχρονα όμως ελπίζω.

Με αγάπη

_________________________

Για μένα και το δικό μου κύκλο ανθρώπων είστε η χαρά της καθημερινότητας μας...Η καθημερινή συντροφιά, η παρηγοριά, μια καθημερινή δίψα για τους πολύτιμους στοχασμούς σας...Έγραψα ελάχιστες φορές, σας διάβαζα όμως ανελλιπώς και, λόγω φόρτου εργασίας, εκτύπωνα όλα τα σχόλια για μελέτη στο μετρό επιστρέφοντας στο σπίτι...Παγώσαμε διαβάζοντας τα περί οριστικής διακοπής το πρωινό της Πέμπτης... Ήθελα να σας το πω, προσωπικά ένιωσα το ίδιο συναίσθημα «ακρωτηριασμού», ένα είδος ορφάνιας, αντίστοιχο με αυτό που είχα νιώσει πριν λίγα χρόνια, ως φοιτήτρια όταν πληροφορήθηκα το χαμό της Μαλβίνας...Πνευματική μητέρα ένιωθα εκείνη τότε, λαχταρώντας το εβδομαδιαίο symbol, που έστελνε η μητέρα μου ταχυδρομικώς στην Αγγλία, πνευματικό πατέρα εσάς τα τελευταία χρόνια, από τότε που σας ανακάλυψα...και η πρώτη φράση που αναφωνήσαμε την πέμπτη μιλώντας με φίλους ήταν «και τώρα τι?».

__________________________

Σου δίνουμε όσο χρόνο θέλεις.
Δεν συμφωνώ όμως, πιστεύω πως και πολλοί άλλοι, για το
χαμομήλι μετά το τσίπουρο.

Χαρά μου (χαρά μας) ήταν να μαθαίνουμε καθημερινά νέα
σου. Για τα Κιούρκα, για τους γάτους, που είσαι, πως
είσαι, από καμιά φώτο σου και τόσα άλλα.
Αισθανόμαστε χωρίς υπερβολή ένα μεγάλο κενό.

Νομίζω πως με τα mail σε κουράζουμε περισσότερο και
φυσικά δεν υπάρχει αυτή η αμεσότητα.

______________________

Βουνό οι συμβουλές για το πώς και πού πρέπει να γίνει το νέο blog – στο wordpress με αποκλεισμό IP addresses, με πολλαπλή moderation, με λίστα… Κατεβατά τεχνολογικών λύσεων.

Εν τω μεταξύ εγώ βλέπω άλλη μία επιβεβαίωση του «ουδείς αναντικατάστατος». Το κενό του doncat καλύπτεται σιγά-σιγά από άλλα, παράγωγα, ιστολόγια. Οι «διαφωτιστές» συχνάζουν στο newblogger του Mickey, οι καλλιτεχνικές φύσεις στις  bloggerines της Αφροδίτης και του IHAFIA. 

Κι εγώ τι κάνω;

Πνίγομαι! Πώς τα κατάφερνα και έβρισκα τόσες ώρες για το blog; Τις δύο τρεις πρώτες μέρες είχα κενά – τώρα έκλεισε ο χρόνος μου σαν την κινούμενη άμμο.

Νοσταλγώ το blog;

Όχι. Καθόλου! Το θυμάμαι σαν κακό όνειρο. (Βλέπετε: πάντα τα τελευταία επηρεάζουν την εικόνα).

Νοσταλγώ όμως εσάς. Κάθε γράμμα που παίρνω μου θυμίζει ένα φίλο που χάνω. Στα Κιούρκα οι πασχαλιές έχουν φουντώσει και πρέπει κάτι να κάνω για να σας ξαναβρώ.

_________________

Υ. Γ. Βράδυ της ίδιας μέρας. Στο doncat υπάρχει μία έκπληξη.