Τα δύο παιδάκια που μου είπαν σήμερα το πρωί τα κάλαντα είχαν ομορφιά και  ακτινοβολία πραγματικά εξωγήινη. Αν δεν ήμουν ένας πωρωμένος γέρο-ορθολογιστής, θα έλεγα πως είχαν έρθει από Αλλού. Ένα μελαχρινό αγοράκι και ένα κοριτσάκι κατάξανθο γύρω στα οκτώ, λαμπερά, φωτεινά – και ούτε ένα φάλτσο.

Όταν βρίσκομαι κοντά σε παιδιά, εγώ, ο μηδέποτε πατέρας, νιώθω περίεργα, άβολα. Τα αγαπώ, όμως δεν ξέρω να τα αγγίξω. Τους λέω παραμύθια – είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνώ.

Αλλά σήμερα συγκινήθηκα. Κόμπιασα. Τι ήρθαν να μου πουν, σε ποια άδυτα της πατρικής ερημιάς μου με έστειλαν να καταδυθώ; Από ποια τοιχογραφία της Αναγέννησης δραπέτευσαν αυτά τα αγγελικά πρόσωπα; Που βρήκαν τόσο φως ώστε να με διαπεράσουν;

Τρεις ώρες και ακόμα δεν έχω συνέλθει.