Κάθε ζωή χτίζεται με συναντήσεις και χωρισμούς. Όταν είσαι νέος οι ανακαλύψεις είναι περισσότερες. Όσο περνάν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ αποχαιρετάς.

Κάθε αποχωρισμός είναι και ένα μικρός θάνατος. Στους «Δρόμους» γράφω:

Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει κανείς;

Μετράω και δεν θυμάμαι τους «μικρούς θανάτους» μου. Κάθε φορά που φεύγω ταξίδι.. (Partir c’ est mourir un peu έλεγε η μητέρα. Δίκιο που είχε! Η αναχώρηση είναι λίγο θάνατος). Πριν μία εγχείρηση.

Κάθε φορά η ίδια τελετουργία, του αποχαιρετισμού των πάντων. Και όταν επιστρέφω, η έκπληξη που τα ξαναβρίσκω όλα.

Μέχρι που μία φορά δεν θα επιστρέψω. Αλλά δεν θα το ξέρω.

Οι χωρισμοί μέτρησαν πολύ στην ζωή μου. H αγαπημένη μου ποιήτρια Emily Dickinson έγραψε:

Parting is all we know of Heaven
And all we need of Hell

(O χωρισμός είναι ό,τι γνωρίζουμε από τον Παράδεισο και ότι μας χρειάζεται από Κόλαση).

Έχω κι εγώ ένα κείμενο για τον χωρισμό (ίσως το καλύτερο που έχω γράψει):  To Ποτέ και το Πουθενά. (Θα το βρείτε εδώ σταΚείμενα/Πεζά) 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή αύριο θα κάνω μία επέμβαση στο μάτι μου (2ος καταρράκτης) και βρίσκομαι σε φάση χωρισμού.

Αν όλα πάνε καλά, θα επανέλθω σύντομα.