Κλείνοντας την πόρτα του ύπνου κάθε πρωί, ανοίγω την πόρτα του Διαδικτύου. Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια αυτό είναι το σπίτι μου. Εκεί εργάζομαι, εκεί συναλλάσσομαι, εκεί διασκεδάζω. Το παίρνω μαζί μου στις εκδρομές, στα ταξίδια.

Οι περισσότεροι φίλοι μου (σχεδόν όλοι) είναι εκεί. Κυρίως: στο Δίκτυο νιώθω άνετα. Δεν ξέρω αν εκεί με αγαπούν - πάντως σίγουρα περισότερο από ότι στον άλλο κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ένας μονομανής κολλημένος στον υπολογιστή του. Μάλλον θα έλεγα ότι ο υπολογιστής μου είναι κολλημένος σε μένα - αφού κινούμαι ελεύθερα αλλά με συνοδεύει παντού με διάφορες μορφές: φορητός, Pda ακόμα και κινητό.

Το blog μου ήταν η κατάληξη μίας πορείας που άρχισε το 1985 (πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή) συνεχίστηκε το 1994 (μπήκα στο Internet) το 1997 (έφτιαξα το πρώτο μου site) και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2006 με το πρώτο blog.

Αλλάζω θέμα: εχθές περπάτησα στο χιόνι. Όχι - δεν ήμουν στο Saint-Moritz ούτε στην Αράχωβα. 35 χιλιόμετρα από την Αθήνα, στις υπώρειες της Πάρνηθας, λίγα χιλιόμετρα πάνω από το σπιτάκι στα Κιούρκα. Άλλος κόσμος εκεί, άλλη χώρα, άλλο κλίμα. Μιλούσαμε στο κινητό με φίλη που μένει στα νότια προάστεια και απορούσε: ποιο χιόνι; εδώ έχει λαμπρή λιακάδα!

Θαυμαστή Αττική - μόνον εσύ περικλείεις τα πάντα σε μία αγκαλιά.