Έλεγα: Τώρα που σταμάτησα το blog θα έχω χρόνο για τα πάντα...
Πως κλείνει ο χρόνος, σαν την άμμο και γεμίζει το κενό. Πότε έβρισκα χρόνο για το blog; Πάλι πνίγομαι.
Όμως τώρα πνίγομαι σε άχρηστα πράγματα, θολά και άσκημα νερά. Μου λείπει το κοινόβιο.
Μου γράφει ένας blogger: Δημοσιεύστε κάτι στα "Επίκαιρα". Δεν μπορώ άλλο. Μισό χρόνο μας είχατε σε άμεση επαφή με το blog. Δημοσιεύστε ένα παραμύθι, δύο αράδες από ταξιδιωτικό οδηγό, μια συνταγή μαγειρικής κ.τ.ό. Μας έχετε προκαλέσει σύνδρομο στέρησης.
P.S.1 Εδώ που τα λέμε, η συνταγή μαγειρικής θα έκανε μπαμ. Εσείς ξέρετε να προκαλείτε, δεν είναι έτσι;;;
P.S.2 Ζητώ κατανόηση για το άμεσο στιλ γραφής...
Συνταγή μαγειρικής... χμ. Τι συνταγή να δώσει ένας άνθρωπος με μόνιμα χαλασμένο στομάχι; Φιδέ με φρέσκο βούτυρο... λαπά με ρύζι... χαμομήλι...
Μου γράφει μία φίλη, κι αυτή από το blog (δεν έχω και πολλούς εκτός):
Ελπίζω να είσαι καλά, και να μαζεύεις ήλιο, όσο μπορείς.
Μπα, απαντώ, δεν μαζεύω ήλιο, μαζεύω τα κομμάτια μου.
Κι άλλος, «αντίπαλος» στα σχόλια, μου μηνάει:
Δεν το ξανανοίγετε σας παρακαλώ το blog σας γιατί ο περί σωστού ο λόγος, μου μετακόμισε στο δικό μου;;;;;
Άντε παρακαλώ και δε μπορώ να μαζεύω ορφανά!!!!
Δεν άντεξα και του απάντησα:
Ελπίζω να σας έρθουν κι όλοι οι άλλοι - να δείτε την γλύκα!
Εν τω μεταξύ καταφθάνουν από διάφορες διευθύνσεις θραύσματα της μπλογκόσφαιρας από το παρελθόν. Δεν ήξερα ότι με αποκαλούσαν «Ο Νταλάρας των μπλογκ». Και άλλα, πολύ υβριστικά. Και για μένα και για όσους συμμετείχαν. (Άκου: χαζοδημοπούλια!)
Ελπίζω όλοι αυτοί που αναίτια με μίσησαν ξαφνικά, να ηρέμησαν τώρα.
Όμως – να μην παραπονιέμαι – τα πιο πολλά είναι μηνύματα αγάπης. Μερικά, σχεδόν ερωτικά (στην ηλικία μου αυτό προκαλεί άγχος περισσότερο από κολακεία).
Και τι κάνεις τώρα; Ρωτάνε πολλοί. Η σωστή απάντηση είναι: «Τίποτα». Α, ναι, είμαι απασχολημένος όλη μέρα, δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, κινούμαι αδιάκοπα – αλλά η σωστή απάντηση είναι: «Τίποτα».
Και η άλλη ερώτηση: θα ξανανοίξει το blog;
Ναι – αν είμαι (και είμαστε) καλά, θα ξανανοίξει. Αλλά θα είναι αλλιώτικο. Λιγότερο ενθουσιώδες ίσως, αλλά και λιγότερο επώδυνο.
.............................................................................................................................................................................................................................................................
Υ. Γ. Πολλή εντύπωση μου έκανε η στάση φίλων (παλιότερων) που συμμετείχαν στο blog (μερικοί ενθουσιωδώς) και που δεν βρήκαν μία λέξη να πούνε (εντός ή εκτός blog) για όλα όσα συνέβησαν
