Όταν ανοίξεις bloggόσπιτο σου έρχονται. Ένας ένας, μία μία και μετά περισσότεροι. Στην αρχή δεν ξεχωρίζεις ονόματα ή ύφος. Μετά μερικοί αρχίζουν και «γράφουν» στον νου σου. Και θέλεις να μάθεις περισσότερα γι αυτούς - και θες να γνωρίσεις το δικό τους σπίτι...

Ο ένας σε οδηγεί στην άλλη αυτή σε τρίτο, αλλά όλα δουλεύουν κυκλικά, από πλάγιο δρόμο επιστρέφεις και ανακαλύπτεις ότι οι πιο πολλοί συνδέονται με υπόγεια δικτύωση. Από το υπνοδωμάτιο της μίας που γράφει για τους οργασμούς της, πηγαίνεις στο γραφείο του άλλου που αναπτύσσει πολιτικό-οικονομικές θεωρίες. Τα περισσότερα είναι συναρπαστικά, με μία αμεσότητα που δεν την έχει η έντεχνη και έντυπη γραφή. Άλλα είναι κοινότοπα ή κουραστικά – μαθαίνεις να τα αποφεύγεις. Καμιά φορά μπλέκεσαι και στα comments.

Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κάνει όχι μόνο ταξίδια στον χώρο αλλά και στο χρόνο, ανατρέχοντας στο παρελθόν πολλών bloggers. Περασμένα posts. Μερικά μεγάλα και πλούσια σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα από καιρό (η τελευταία εγγραφή πριν δύο μήνες) και αναρωτιέσαι τι συνέβη: αρρώστια, ταξίδι, δουλειά – ή απλά βαρεμάρα;

Ανακαλύπτεις παλιούς γνωστούς κάτω από άλλο όνομα και με άλλο πρόσωπο – τόσο που δεν τους αναγνωρίζεις. Μερικοί εκμυστηρεύονται σε προσωπικά e-mail: «εγώ είμαι ο Χ». Τόσο αλλιώτικος στο blog από τη ζωή... Μετανιώνω που γράφω επώνυμα.

Παρ’ όλες τις τεράστιες διαφορές στο ύφος και τα θέματα, υπάρχει μία κοινή ατμόσφαιρα παντού – κάτι από μαγική κάμερα που σου επιτρέπει να κάνεις μάτι σε ζωές άλλων. Μερικές φορές νιώθεις voyeur. «Πρέπει να είναι επιδειξιμανείς οι συντάκτες των blogs», είπε η φίλη.

Δεν ξέρω που τελειώνει η ανάγκη της επικοινωνίας και που αρχίζει η επιδειξιμανία. Το όριο είναι δυσδιάκριτο. Όμως, ενώ ήμουν χρόνια αναγνώστης blogs, (πρώτα των ξένων και μετά των ελληνικών) τώρα που έχω δικό, μου νιώθω τελείως διαφορετικά. Σαν να είμαι μέλος της οικογένειας. Γι αυτό μίλησα για αιμομιξία…