Χθες το βράδυ βρέθηκα σε blog ενός από την παρέα. Είχαν μαζευτεί και άλλοι εκεί και συζητούσαν για μένα, για το κλείσιμο του blog μου. Τους παρακολουθούσα για ώρα χωρίς να κάνω αισθητή την παρουσία μου. (Nα και κάτι που σου δίνει το Διαδίκτυο... μπορείς πανεύκολα να γίνεσαι ωτακουστής – ή μάλλον λαθραναγνώστης). Ήταν περίεργο το αίσθημα – σαν νυχτέρι νεκρού, όπου άλλοι μοιρολογούσαν, άλλοι επαινούσαν και άλλοι μέμφονταν το πεθαμένο blog… Κι ο νεκρός, ζωντανός - να τους ακούει.

Με το που μίλησα, άλλη ταραχή. Μερικοί κοκκίνισαν (σαν να βλέπεις παλιό σου έρωτα αναπάντεχα σε άλλο σπίτι, είπε η Gravoura) άλλοι χάρηκαν κι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να μου τα ψάλλουν. Είτε διότι έκλεισα το blog, είτε για τον τρόπο που το έκανα – χωρίς προειδοποίηση, χωρίς μία ωραία τελετή...

Κατάλαβα ότι δεν θα ξεμπλέξω εύκολα. «Το blog θα σε ακολουθεί» θα έλεγε ο Καβάφης. Κι εγώ που θέλω να ηρεμήσω...