Αγαπητέ Πιτσιρίκο

 

Δεν επιτρέπεις σχόλια στο blog σου (καλά κάνεις!) έτσι τα δύο πράγματα που θέλω να σου πω τα γράφω εδώ.

 

Πολλοί σε επαινούν για το χιούμορ και την αιχμηρή σου σάτιρα. Εγώ όμως θέλω να σε επαινέσω για κάτι άλλο: το ήθος σου.

 

Τόσον καιρό εκτίθεσαι, ανοίγεσαι, δίνεσαι και δεν έχεις κάνει ένα στραβοπάτημα. Με εντυπωσιάζεις. Σωστός, μετρημένος και καθαρός.

 

Ακόμα και ο τρόπος που προστατεύεις την ανωνυμία σου, σε τιμά. Άλλος θα είχε από καιρό αποκαλυφθεί για να εισπράξει επώνυμα την δόξα.

 

Επιβεβαιώνεις τον κανόνα ότι οι καλοί σατιρικοί είναι – κατ’ αρχήν – ηθικά ακέραιοι άνθρωποι. Το ήθος τους μεταμορφώνουν σε οργή και σάτιρα.

 

Η στάση σου αυτή απαντά και στην απορία που διατυπώνεις στο τελευταίο σου post: «Από εκεί και πέρα δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μην έχει δημοσιευτεί ούτε ένα (1) δελτίο τύπου απ’ όσα έστειλε ο εκδότης στα έντυπα και παράλληλα να έχουμε επιθέσεις και ειρωνείες από δημοσιογράφους…».

 

Κι εγώ απορούσα, τα πρώτα τριάντα χρόνια (είναι τα δύσκολα). Μετά το πήρα απόφαση.

 

Ενημερωτικά αναφέρω πως για τα τρία τελευταία μου βιβλία (50 Χρόνια Ν. Δ., 2003, Οι Δρόμοι μου, 2004, Ασκήσεις Ελευθερίας, 2006) δεν δημοσιεύθηκε ούτε ένα (1) Δελτίο Τύπου. Φυσικά, ούτε παρουσίαση, ούτε κριτική.

 

Όπως έλεγε και ο Σημίτης: «Αυτή είναι η Ελλάδα».  (Αλλά τι θέμα για σάτιρες!).

 

Να είσαι καλά!

 

Ν. Δ.

 

Υ. Γ. Σήμερα, στην Εθνική Οδό με προσπέρασε μία νεκροφόρα. Πήγαινα γρήγορα, αλλά με προσπέρασε. Πρέπει να βιαστώ…